در جایگاه یکی از ویلن‌های نیرومند در دنیای مارول، های اولوشنری نقشه‌های تاریکی را کشیده که او را در برابر کم و بیش همه‌ی قهرمانان مارول، از ثور گرفته تا هالک، قرار داده است. این شخصیت که وسواس کنترل فرگشت را دارد، بیش‌تر آزمایشات پنهانی خود را در دنیایی با نام پادزمین یا کانتر-ارث (Counter-Earth) انجام می‌دهد. در این نوشتار سفری به دنیای پر پیچ و تاب پادزمین خواهید داشت.
<!–
–>
ریشه‌های پادزمین
نخستین کانتر-ارث که به دست های اولوشنری ساخته شده بود، در سال ۱۹۷۲ و شماره‌ی ۱ کمیک Marvel Premiere رونمایی شد. این ویلن سیاره‌ی خود را به گونه‌ای برنامه‌ریزی کرد تا با فاصله‌ی یک میکروثانیه متفاوت از زمین ارتعاش داشته باشد تا بتواند وجودیتش را پنهان کند.
در هنگام ساخت پادزمین، موجودات مهندسی‌شده‌ی های اولوشنری که با نام من-بیست (Man-Beast) شناخته می‌شوند به شکل آگاهانه این پروسه را دچار اختلال کردند و منجر به پدید آمدن نگارشی از زمین شدند که هیچ قهرمانی را در خود نداشت.
کانتر-ارث که با شتاب فراوان در حال تکامل بود، نسخه‌هایی از رید ریچاردز، پیتر پارکر و دیگران را ایجاد کرد. با این وجود، این همتایان قهرمانان مارول به خاطر اختلالات من-بیست هرگز به سرنوشت قهرمانی خود نرسیدند.
اکنون که قهرمانی برای نگه‌داری از این دنیا که به سرعت در حال فرگشت بود وجود نداشت، های اولوشنری از آدام وارلاک استفاده کرد تا جلوی هرج و مرج تمدن‌های سیاره‌اش را بگیرد. در همین حال هم بیاندرهای (Beyonder) نیرومند نسبت به پادزمین علاقه پیدا کردند و به صورت گذرا یک موزه‌ی کیهانی از چیزهای عجیب و غریبی که از سراسر دنیا به دست آورده بودند را در آن قرار دادند.
سپس نوبت به تانوس رسید. این ویلن نیرومند مارول زمانی که دستکش ابدیت را در اختیار داشت، نخستین کانتر-ارث را از بین برد. این ضربه به شدت روی های اولوشنری تأثیر گذاشت.
هدفِ کانتر-ارث
در کنار کارکرد به عنوان یک پناهگاه در برابر چشمان کنجکاو قهرمانان و دیگر ویلن‌ها، پادزمین به عنوان بلندپروازانه‌ترین آزمایش های اولوشنری شناخته می‌شود. او در سیاره‌ی پنهان خود محیطی نسبتاً کنترل‌شده را داشت و تکامل ساکنانش را آن گونه که می‌خواست پیش می‌برد. بنابراین، پس از این که تانوس کانتر-ارث ابتدایی را از بین برد، های اولوشنری در هنگام ساخت جایگزینش استراتژی خود را دگرگون ساخت.
این ویلن پادزمین را تنها با نیو من (New Men) پر کرد؛ انسان‌گونه‌های مهندسی‌شده‌ای که از حیوانات با شتاب بالای فرگشت پدید آمده بودند. او که با ریزبینی دنیای آزمایشی‌اش را تماشا می‌کرد، هر موجودی که به ایده‌آل‌های پنهانی که های اولوشنری برای زندگی هوشمندانه داشت یا آن گونه که می‌خواست تکامل پیدا نمی‌کرد را از بین می‌برد. ایده‌ی کلی او این بود که فرگشت پایانی را با دستان خودش انجام دهد و کانتر-ارث نیز بهترین محیط برای رسیدن به این هدف را برای های اولوشنری فراهم می‌کرد.
دیگر پادزمین‌ها
پس از نابود شدن کانتر-ارث اورجینال به دست تانوس، های اولوشنری نسخه‌های تازه‌ای از آن را به طور مداوم برای ادامه دادن آزمایشات ژنتیکی جاه‌طلبانه‌ی خود آفرید. هر کدام از این پادزمین‌ها به گونه‌ای پنهان هستند تا این ویلن بتواند در تنهایی و به شکل پنهان به آزمایش بپردازد. هر چند، میکرِ (Maker) پلید پس از فهمیدن درباره‌ی فعالیت‌های های اولوشنری، در کمیک The Ultimates 2 به او پیشنهاد همکاری و استفاده از کانتر-ارث به عنوان پایگاه مشترکشان را داد.
البته باید گفت که های اولوشنری تنها کسی نیست که یک پادزمین را ساخته است. برای نمونه، فرانکلین ریچاردز از توانایی‌های قدرتمند خود بهره برد تا یک کانتر-ارث را بیافریند و کمک کند شماری از قهرمانان پس از نبرد سهمگینشان در برابر آن‌اسلات (Onslaught) در سری Heroes Reborn بازآفریده شوند. به جای انجام آزمایشات در این پادزمین، فرانکلین از آن برای سر زدن به تاریخچه‌ی قهرمانان کلاسیک مارول بهره برد تا آن‌ها را در دنیای بنیادین مارول ادغام کند.
کانتر-ارث و ایکس-من
زمانی که ایکس-من مورد یورش سازمان ضد-جهش‌یافته‌های ارکیز (Orchis) قرار گرفت، در پیدا کردن راهی برای جلوگیری از اثر مواد دست‌پخت این سازمان روی انسان‌ها به چالش خورد. خوشبختانه، قهرمانان داستان فهمیدند که های اولوشنری مکانیزمی دارد که می‌تواند به آن‌ها در ساختن یک پادزهر کمک کند. در نتیجه، سینک (Synch) و تالون (Talon) سفری به پادزمین داشتند تا این ابزار را بدزدند.
پیش‌تر هم سینک و لورا کینی (تالونِ جوان) گفتگویی برای آتش‌بس با های اولوشنری در اعضای خون جهش‌یافته‌ی لورا داشتند تا این ویلن بتواند از آن در آزمایشاتش بهره ببرد. هر چند زمانی که تالون و سینک برای بیو-بمب های اولوشنری بازگشتند، او تالون را به طور کلی از بین برد. بدین گونه، ایکس-من اکنون می‌توانست جلوی نقشه‌ی تازه‌ی ارکیز را بگیرد ولی با بهایی سنگین.
دیدگاهتان را بنویسید