مقدار خونی که در حلقه «بطن چپ/بدن» در گردش است، باید بسیار نزدیک به مقدار خونی باشد که در حلقه «بطن راست/بدن» در گردش است. با ۱۰۰ هزار ضربان در روز، حتی یک قاشق چای‌خوری تفاوت در هر ضربان می‌تواند ۵۰۰ لیتر خون را به مکان نامناسب اضافه کند.
قلب مکانیسم زیستی پیچیده‌ای را تکامل داده است تا اطمینان حاصل شود که این اتفاق رخ نمی‌دهد اما مهندسان برای اینکه بتوانند همین کار را با سیستم‌های بازخوردی انجام دهند، تلاش بسیار زیادی کردند. با دستگاه‌های کمک بطنی، می‌توان بطن راست یا چپ را به‌طور مستقل حمایت کرد و از این مشکل اجتناب کرد.
دستگاه‌های کمک بطنی چپ (LVAD) انقلابی را در مراقبت از نارسایی قلبی مرحله آخر ایجاد کرده‌اند. اکنون بیش از ۱۵۰۰۰ دستگاه کمک بطنی چپ در سراسر جهان توسط بیماران استفاده می‌شود و حدود یک‌سوم از بیماران دچار نارسایی قلبی مرحله آخر، تحت حمایت دستگاه‌های کمک بطنی چپ قرار دارند.
هدف از دستگاه‌های کمک بطنی چپ معمولاً زنده نگه داشتن بیماران تا رسیدن به پیوند است، اما کمبود قلب اهدایی به این معنا است که بیماران اغلب می‌توانند سال‌ها تحت حمایت از این دستگاه‌ها زنده بمانند.
در مورد این دستگاه‌ها نرخ بقای بیش از ۵۰ درصد در طول هفت سال مشاهده می‌شود و گزارش‌هایی از بیمارانی که تحت حمایت از این دستگاه‌ها تا ۱۳ سال زندگی کرده‌اند، وجود دارد. بنابراین، دستگاه‌های کمک بطنی چپ، خود به یک درمان تبدیل شده‌اند. با پیشرفت فناوری، دستگاه‌های کمک بطنی چپ جدیدتر عملکرد بهتری دارند.
یکی از ایده‌های مهم دانشمندان این بود که از تقلید عملکرد ضربان‌دار قلب دست برداریم و از جریان ثابت خون استفاده کنیم. آن‌ها پره‌های چرخان خون را به شکلی پیوسته به جریان می‌اندازند و جریان یکنواختی را تولید می‌کنند. البته این رویکرد عارضه جانبی عجیب بیمار «بدون نبض» را به همراه دارد که می‌تواند برای پزشک ناآگاه سردرگم‌کننده باشد و همچنین هنگام سازگارشدن بدن به جریان جدید، اثرات ناخواسته‌ای را ایجاد کند. بسته‌های باتری خارجی همچنان ناخوشایند و منبع عفونت هستند، اما سیستم‌هایی درحال توسعه هستند که براساس القا، انرژی را ازطریق پوست (مانند اجاق‌های القایی) منتقل می‌کنند.
واحدهای LVAD در صورت خرابی موقت همچنان به باتری کوچک و کاشته‌شده‌ای نیاز دارند. همچنین مشاهده شده که باتری خارجی توسط سارقان کیف‌دزد از بیماران ربوده شده است.
جست‌وجو برای قلب مصنوعی کاملاً قابل کاشت ادامه دارد. در این راستا، تلاش برای ایجاد واحدهای وراپوستی خارجی، برای تأمین انرژی موردنیاز عملکرد قلب بزرگ‌ترین مانع است. قلب مصنوعی کامل باید در هر دقیقه هشت لیتر خون را دربرابر فشار خون ۱۱۰ میلی‌متر جیوه پمپاژ کند و این کار به انرژی زیادی نیاز دارد.
اندازه کمپرسورها کوچک شده تا قابل‌حمل باشند، اما کوچک کردن آن‌ها به‌حدی که قابل کاشت شوند، چالش‌برانگیز بوده است. به‌نظر می‌رسد فناوری VAD ممکن است راه‌حلی داشته باشد. این روش کمپرسورها را کلاً کنار گذاشته و به‌جای آن برای به جریان انداختن خون از پروانه استفاده می‌کند و دستگاه‌های کمک بطنی راست و چپ با هم کار می‌کنند.
راه‌حل‌ها به‌طرز وسوسه‌انگیزی نزدیک به‌نظر می‌رسند، اما دستیابی به هدف ساده نیست. شکست‌های فراوانی که در طول سال‌ها تلاش دانشمندان حاصل شده، موجب شده است دانشمندان دربرابر مهندسی طبیعی قلب سر تعظیم فرود آورند.
دیدگاهتان را بنویسید