پنگوئن‌ها احتمالاً درحدود ۶۰ میلیون سال پیش و نه خیلی قبل از ظهور گونه‌های جدید، توانایی پرواز خود را به‌نفع قابلیت شنا از دست دادند؛ بنابراین، می‌توان نتیجه گرفت که این گونه‌های تازه‌کشف‌شده، هنوز باله‌های بسیار کارآمد خود را تکامل نداده بودند که در پنگوئن‌های باستانی جوان‌تر و خویشاوندان زنده‌ی آن‌ها دیده می‌شود.
به‌عقیده‌ی کسپکا، اندازه‌ی عظیم K. fordycei نشان‌دهنده‌ی تکامل غول‌پیکری در تبار اولیه‌ی پنگوئن‌ها است. وی در بخشی از صحبت‌های خود می‌گوید:
محققان حدس می‌زنند که شرایط محیطی منحصربه‌فرد نیوزیلند باستان نقشی مهم در ظهور و موفقیت پنگوئن‌های غول‌پیکر ایفا کرده است. کسپکا باور دارد که نیوزیلند از گذشته تاکنون مکانی عالی برای پنگوئن‌ها به‌شمار می‌رود. او اشاره می‌کند که زمین‌های ساحلی این کشور برای تغذیه‌ی پرندگان دریایی بسیار مناسب هستند و قبل از ورود انسان، به‌جز خفاش هیچ نوع پستاندار خشکی‌زی در آن زندگی نمی‌کرد. این موضوع باعث می‌شد که نیوزیلند به مکانی امن برای لانه‌سازی تبدیل شود.
به‌نقل از وبسایت Australian Geographic، پنگوئن‌های غول‌پیکر مانند K. fordycei حدود ۲۷ میلیون سال پیش ناپدید شدند. دنیل کسپکا معتقد است که دلیل انقراض این گونه هنوز‌هم سؤالی حل‌نشده به‌شمار می‌رود؛ اما به‌احتمال زیاد این پرندگان عظیم‌الجثه درنهایت مغلوب پستانداران دریایی با ابعاد مشابه خود شدند.
K. fordycei ممکن است بزرگ‌ترین پنگوئن شناخته‌شده تاکنون باشد؛ ولی این امکان وجود دارد که در گذشته حتی پرندگان بزرگ‌تری نیز در نیوزیلند پرسه زده باشند. کسپکا نیز بر این عقیده است که اندازه‌ی بزرگ K. fordycei لزوماً به این معنی نیست که گونه‌‌ای به‌مراتب بزرگ‌تر که هنوز کشف نشده باشد، وجود ندارد.
دیدگاهتان را بنویسید