به‌گزارش ساینس آلرت، این امکان وجود دارد که انسان‌های باستانی در زمانی نزدیک به نیم‌میلیون سال پیش، نحوه‌ی عبور از دریاها و گذار به‌سوی سرزمین‌های جدید را کشف کرده باشند. براساس تحلیل جدیدی که روی خطوط سواحل مربوط به دوره‌ی پلیستوسن میانه انجام شده است، هیچ راه دیگری وجود نداشته که انسان‌تبارهای کهن آن عصر توانسته باشند از‌طریق آن به مکانی برسند که امروزه به نام جزایر دریای اژه می‌شناسیم. گفتنی است باستان‌شناسان مصنوعاتی باستانی را در این جزایر پیدا کرده‌اند که با ظهور نخستین انسان‌های خردمند شناخته‌شده ارتباط دارند.
یافته‌های اخیر نشان می‌دهد که انسان‌های کهن باید راهی را برای عبور از آب‌های بزرگ و رسیدن به این جزایر پیدا کرده باشند. درواقع، اگر اتکا به پل‌های زمینی برای مهاجرت انسان ضروری نبوده باشد، می‌توانیم استدلال کنیم که نحوه‌ی گذار انسان‌های کهن به جزایر اژه احتمالاً پیامدها و تأثیراتی روی چگونگی گسترش نیاکان ما و انسان‌های امروزی در سراسر جهان گذاشته است.
پاسخ به این پرسش که «انسان‌ها از چه زمانی دریانوردی را آغاز کردند؟»، دشوار است. قایق‌ها در طول تاریخ معمولاً از چوب ساخته می‌شده‌اند. چوب ماده‌ای نیست که غالباً بتواند دربرابر آسیب‌های حاصل از گذشت زمان مصون باقی بماند. درواقع، باید تاکید کنیم که دوام‌آوردن چوب حتی برای بازه‌های چند‌ده‌هزار سال هم ناممکن می‌نماید؛ چه رسد به صدها‌هزار سال. با کنار‌هم گذاشتن گزاره‌های مذکور می‌توان نتیجه گرفت که عملاً امیدی برای شناسایی یا کشف نخستین قایق‌های ساخته‌شده به‌دست بشر با قابلیت گذر از اقیانوس وجود ندارد.
در‌حال‌حاضر، به‌جای بقایای قایق‌های چوبی از دوران‌های کهن بقایا و سوابق ارزشمندی از مصنوعات و استخوان‌های بازمانده از آن دوران را در‌اختیار داریم. از میان این بقایا می‌توان به ابزارهای سنگی مقاوم دربرابر پدیده‌هایی همچون پوسیدگی به‌عنوان نمونه‌ای مهم اشاره کرد. این‌ها به‌منزله‌ی ابزارهای تجزیه‌و‌تحلیلی هستند که امکان بازسازی چگونگی تغییر و تحولات جهان را طی هزاران سال یا بیشتر برای ما فراهم می‌کنند. گروهی از محققان به‌رهبری جورج فرنتینوس، زمین‌شناس دانشگاه پاتراس در یونان، توانسته‌اند تحلیل جدیدی را با اتکا بر همین بقایای کهن انجام دهند.
جزایر دریای اژه امروزه جزو زیباترین مکان‌های جهان به‌شمار می‌روند. این جزایر از صدها جزیره‌ی کوچک تشکیل و به‌شکل مجمع‌الجزایری در دریای اژه بین ترکیه و یونان و کرت پراکنده شده‌اند. شاید در خبر‌ها و برخی گزارش‌ها، نام این جزایر هنگام اشاره به برخی اختلافات سیاسی میان یونان و ترکیه بر سر تعدادی از این جزایر به‌گوشتان خورده باشد. این جزایر برای مدت‌های بسیار طولانی مسکونی بوده‌اند و قدمت آثار شناسایی‌شده در آن‌ها به‌طور‌بالقوه به ۴۷۶ هزار سال پیش می‌رسد.
علاوه‌بر‌این، ابزارهای باستانی یافت‌شده در لسبوس و میلوس و ناکسوس را با سبک آشئولی مرتبط می‌دانند و برآورد می‌شود که این ابزارها حدود ۱/۷۶ میلیون سال پیش ساخته شده باشند. این سبک و بازه‌ی زمانی نیز به‌نوبه‌ی خود با انسان راست‌قامت در سراسر آفریقا و آسیا مرتبط پنداشته می‌شود. چندین ابزار از این دست در ترکیه و یونان و کرت پیدا شده است که قدمت آن‌ها به ۱٫۲ میلیون سال پیش باز می‌گردد. ازاین‌رو، پدیدار‌شدن آن‌ها در مجمع‌الجزایر مجاور تا حدودی منطقی است.
مطالعات قبلی نشان می‌داد که انسان‌های باستانی در عصر یخ‌بندان با پای پیاده به این جزایر می‌رفته‌اند. هنگامی‌که جهان در مقیاسی به عظمت عصر یخ‌بندان یخ می‌زند، سطح دریاها پایین می‌آید و انسان‌ها می‌توانند گذرگاه‌هایی را ایجاد کنند. این گذرگاه‌ها با اینکه در دوران عصر یخ‌بندان کارایی خودشان را حفظ می‌کنند، در زمان‌های معتدل‌تر به زیر آب می‌روند.
دیدگاهتان را بنویسید