طبق آزمایش‌های انجام‌شده روی مغز دوندگان ماراتن، وقتی مغز انسان به انرژی بیشتری نیاز داشته باشد، ممکن است برای سوخت‌وساز بافت چربی خود را بخورد.
براساس گزارش ScienceAlert و مقاله‌ای که در نیچر منتشر شده، محققان مرکز تحقیقاتی CIC biomaGUNE اسپانیا دریافتند در یک ماراتن که گلوکز در مغز به‌شکل خطرناکی پایین می‌آید، برخی نورون‌ها می‌توانند شروع به خوردن میلین کنند؛ میلین غلاف چربی است که اطراف رشته‌های عصبی مغز تشکیل می‌شود.
میلین به نورون‌ها کمک می‌کند پیام‌ها را کارآمدتر ارسال کنند. برخلاف تحقیقات قدیمی، این پوشش محافظ فقط عایق ساده ساکنی نیست. تحقیقات جدید نشان داده‌اند نورون‌ها می‌توانند از این غلاف‌های چربی استفاده کنند و ضخامت آنها را برای سازگاری با تغییرات محیطی تغییر دهند.
تأثیر تمرینات استقامتی بر مغز
در اسکن MRI مغز 10 دونده (8 مرد و 2 زن) که قبل و بعد از مسابقه 42 کیلومتری گرفته شد، دانشمندان علوم اعصاب متوجه تغییرات مشخصی در نشانگرهای میلین در ماده سفید مغز شدند؛ بافتی که این غلاف چربی بیشتر در آن وجود دارد، 24 تا 48 ساعت پس از ماراتن، دوندگان نشانه‌هایی از کاهش قابل‌توجه مقدار میلین را در مناطق مغزی مرتبط با عملکرد حرکتی و هماهنگی همچنین یکپارچگی حسی و عاطفی نشان دادند. مطالعات مختلف شناختی نیز نشان داده بودند دوندگان پس از ماراتن واکنش کندتری دارند و در تست‌های حافظه بد عمل می‌کنند.
البته 2 هفته پس از این ماراتن، نشانگرهای میلین شروع به بازگشت کردند و پس از 2 ماه، نشانگرها در شرکت‌کنندگان دوباره به حالت اولیه بازگشتند. محققان می‌گویند ممکن است یافته‌های آنها «بینش جدیدی درباره میلین به‌عنوان ذخیره انرژی برای استفاده در زمان کمبود مواد مغذی رایج مغز، ارائه کند.»
به گفته محققان، میلین در قالب نوعی ذخیره متابولیکی عمل می‌کند و به مغز گرسنه اجازه می‌دهد سوخت موردنیاز خود را جذب کند. در گذشته، برخی دانشمندان علوم اعصاب فکر می‌کردند مغز تا حد زیادی از سوزاندن چربی برای جذب انرژی اجتناب می‌کند، حتی زمانی که تحت فشار باشد اما به نظر می‌رسد این دیدگاه کاملاً درست نیست.
هرچند جامعه آماری این پژوهش کوچک است، یافته‌های محققان با مطالعات اخیر روی موش‌ها مطابقت دارد. مطالعات اخیر نشان داده میلین هنگامی که گلوکز در مغز پستانداران کمیاب می‌شود، می‌تواند نقش ذخیره چربی را ایفا کند.
