همیشه هم استقلال چیز خوبی نیست. بعضی وقتها باید “وا بسته” کسی بود تا با آغوش “وا و باز” پذیرای تو باشد. دنیا، دنیای بده بستونه. سخت نگیر. لجبازی نکن. وا بده. لجبازی کار پیرمردهای ۸۰ – ۹۰ ساله ایست که اخلاق کودکانه و سست دارند.
برای انسان متمدن شهرنشین، استقلال طلبی های زمان روستانشینی، تبدیل به خاطره شده. زمانی که کشاورزی و دامداری می کرد و همه ی مایحتاج خود را خودش تولید می کرد.
دیدگاهتان را بنویسید