در اواخر دههی ۸۰ و اوایل دههی ۹۰، کپکام (Capcom) بازیهایی را منتشر کرد که به فروش قابل توجهی دست یافتند. مگا من و استریت فایتر در سال ۱۹۸۷ در مقایسه با آثار شرکتهای دیگر نظیر سگا (Sega) و نینتندو (Nintendo) هرچند غوغایی در نمودارها و جداول فروش به پا نکردند، با این حال به اندازهی کافی خوب عمل کردند تا کپکام دنبالههایی برای آنها ساخته و نام آنها را بر سر زبانها بیندازد. به عنوان مثال، مگا من ۲ که بسیاری معتقدند بهترین نسخهی این مجموعه است، از بازی اول پیشی گرفت و به یک میلیون فروش جهانی دست پیدا کرد. موفقیت استریت فایتر ۲ حتی توجهی بیشتری نسبت به مگا من ۲ جلب کرد و کاری کرد که نسخهی اول این سری مبارزهای در تاریخ محو شود.
در مقایسه با مگا من و استریت فایتر، اولین نسخه از رزیدنت اویل موفقیت بیشتری کسب کرد و در بخش مهمی از تاریخ کپکام قرارگرفت. در ادامه رزیدنت اویل ۲ متولد شد. هرچند برای اینکه کپکام سلطنت خود را در ژانر وحشت بقا که به تازگی نامگذاری شده بود، حفظ کند، رزیدنت اویل ۲ باید بهتر از نسخهی قبلی خود میبود. تیم سازنده در واقع قصد داشت که این دنباله را به نوعی بسازد که مشابهی بیگانگان جیمز کامرون برای بیگانهی ریدلی اسکات باشد؛ یعنی اثری که جاهطلبی بیشتری برخوردار باشد.
لینک منبع خبر