در فیلم ها دوره ویکتوریا بسیار رمانتیک به تصویر کشیده می شود: لباس های مجلل، کلاه های زیبایی که طره های مو از آن ها بیرون زده و جنتلمن هایی که لباس های شیکی به تن دارند. همه ی این چیزها وجود داشتند اما حقایق نه چندان جذابی هم درباره ی این دوره وجود دارد که در فیلم ها از آن ها صحبت نمی شود.
۱- خود را با سرکه می شستند
در قرن نوزدهم پزشکان به زنان توصیه می کردند یک یا دو بار در ماه حمام آب گرم بروند. آن ها تأکید می کردند آب خیلی گرم یا خیلی سرد می تواند باعث بروز مشکلات مختلفی شود، از ضایعات پوستی گرفته تا جنون. در فاصله طولانی میان حمام ها، زنان بدن خود را با یک اسفنج آغشته به آب سرد و سرکه تمیز می کردند.
۲- موهای خود را با آمونیاک و آب پیاز می شستند
مردم به ندرت موهای خود را می شستند چون فرآیند پیچیده و نه چندان خوشایندی داشت. به زن ها توصیه می شد الکل مالشی خالص را با آب گرم رقیق کنند و سپس آن را به کف سر و موهای خود بمالند. آمونیک البته آلودگی ها را به شکلی مؤثر از موها پاک می کرد اما پوست را هم می سوزاند.
اما یک جایگزین کمتر آسیب زا هم وجود داشت که آب پیاز بود که قدرت زیادی در تمیز کردن موها نداشت اما بعضی معتقد بودند موها را درخشان و رشدشان را بیشتر می کند.
۳- در آشپزخانه فقط آشپزی نمی کردند
پیش از رواج لوله کشی داخلی، مردم در گرم ترین اتاق خانه یعنی آشپزخانه حمام می کردند. آن ها آب را روی اجاق داغ می کردند و درون یک وان فلزی می ریختند و معمولاً تمام اعضای خانواده به نوبت در همان آب حمام می کردند.
آشپزخانه عمدتاً در طبقه ی دوم خانه قرار داشت، به همین دلیل دور ریختن آب کثیف کار پرزحمتی بود.
۴- برای جلوگیری از چین و چروک ها از گوشت استفاده می کردند
زن ها برای حفظ خاصیت ارتجاعی پوست صورت شان، با برش های نازک گوشت گاو برای خود ماسک درست می کردند و شب ها پیش از خواب آن را روی صورت خود می گذاشتند. علاوه بر این، در آن زمان این اعتقاد وجود داشت که زدن چربی هر نوع حیوانی به پوست در طول شب باعث احیای خاصیت ارتجاعی آن می شود.
۵- خواب را برای کاهش وزن مفید می دانستند
آن زمان به طور کلی اندام باریک اما اندکی پُر را برای زنان ایده آل می دانستند. مردم با روش های مختلفی با افزایش وزن مقابله می کردند. پزشکان توصیه به خوردن آب با لیموترش می کردند و اگر بی تأثیر بود، قرص هایی تجویز می کردند که اغلب حاوی مواد خطرناکی بودند.
یکی دیگر از روش های پیشنهادی پزشکان ایستادن بعد از خوردن غذا بود. آن ها می گفتند اگر کسی بعد از خوردن غذا ۲۰ دقیقه بایستد هرگز خیلی چاق نمی شود.
رژیم لاغری هم وجود داشت. کسانی که رژیم می گرفتند برای چندین روز مقدار زیادی آرامبخش مصرف می کردند. تصور بر این بود که در خواب دیگر میل به غذا خوردن وجود نخواهد داشت. مشکل آن بود که دوز بالای آرامبخش صدمات جدی ای به سلامت فرد وارد می کرد.
۶- لاغر بودن ناپسند شمرده می شد
زندگی برای زنان لاغر اندام راحت نبود. به آن ها توصیه می شد در نور کم بی حرکت دراز بکشند، از هر گونه اضطرابی دوری کنند و سعی کنند به هر حسی بی تفاوت باشند.
۷- شن می خوردند
در قرون نوزدهم و بیستم ایده ی پاکسازی بدن محبوبیت زیادی یافت. برخی روش ها برای این کار بسیار عجیب بودند، مثل خوردن شن.
پروفسور ویلیام وینزور، مدیر انجمن بین المللی سلامت در سال ۱۹۰۲ گفته بود: «ما خاک نمی خوریم. شن می خوریم. فقط شن گردی که با دقت انتخاب، تمیز، استرلیزه و تصفیه شده است.»
۸- با کسی دقیقاً متضاد خود ازدواج می کردند
مردم تنها به وضعیت مالی همسر خود توجه نمی کردند. آن زمان ازدواج با شخصی با ویژگی های ظاهری کاملاً متضاد با خود را خوب می دانستند. مثلاً اگر مردی موهای تیره داشت، با زنی با موهای روشن ازدواج می کرد.
۹- فعالیت بدنی داشتند
مردم دوران ویکتوریا تنها لیدی ها و جنتلمن هایی با لباس های گران قیمت و دست و پاگیر نبودند که در فیلم ها می بینیم. آن ها کارگر معمولی هم بودند که در این دوره مجبور بودند حتی برای کارهای روزمره هم انرژی بسیار زیادی مصرف کنند.
مردان برای رسیدن به محل کار خود کیلومترها پیاده روی می کردند. زنان هم بیشتر روز را سرپا، در حال انجام کارهای خانه یا کار در کارگاه ها و کارخانه ها سپری می کردند.
۱۰- نقص های ظاهری خود را پنهان می کردند
در دوره ای که آنتی بیوتیک و درمان های مؤثر هنوز وجود نداشت، مردم با عوارض بیماری هایی دست و پنجه نرم می کردند که امروزه به راحتی بر آن ها غلبه می کنیم. علاوه بر این، بیشتر اوقات اثر بیماری ها بر روی بدن باقی می ماند که آن زمان امری خجالت آور تلقی می شد.
مثلاً چارلز داروین، دانشمند بزرگ از نوجوانی درگیر ضایعات پوستی ای بود که باعث ورم کردن لب ها و سرخ شدن صورتش می شد. اصلاح مداوم موهای صورت پوستش را تحریک می کرد، به همین دلیل همسرش به او پیشنهاد کرد ریش بگذارد.
آلفرد تنیسون، شاعر بزرگ انگلیسی هم به دلیل مشکلات دندانی اش صورت نافرمی داشت که او هم به کمک ریش و سبیل آن را پنهان می کرد.
۱۱- دامن های بلند و کرست های تنگ را عامل انتشار سل می دانستند
روش های پیشگیری از بیماری در قرن نوزدهم از استانداردهای امروزی بسیار دور بودند. مثلاً یکی از دلایل اصلی انتشار سل را لباس زنان می دانستند. پزشکان ادعا می کردند دامن های بلند زنان که روی زمین کشیده می شد بیماری را به خود جذب می کرد و زنان ندانسته آن را با خود به خانه می بردند.
کرست های تنگ را هم عامل ابتلا به سل می دانستند، چون به ریه ها فشار می آوردند. برای مقابله با انتشار این بیماری، دامن ها کوتاه تر و کرست ها گشادتر شدند.
۱۲- بالا بردن دامن با هر دو دست را شرم آور می دانستند
هنگام عبور از خیابان زنان باید دامن خود را با دست راست از اندکی بالاتر از زانو نالا می بردند. بلند کردن دامن با هر دو دست کاری ناپسند شمرده می شد و انجام این کار تنها در صورتی پذیرفته بود که باید از میان گل و لای بسیار عمیق عبور می کردند.
<!–
–>
دیدگاهتان را بنویسید