پورت بازی‌های ویدئویی بخشی از صنعت ویدئوگیم است و هیچ ایرادی ندارد. از دیدگاه اقتصادی، بهینه سازی یک اثر برای تعداد پلتفرم‌های بیشتر به معنی جامعه‌ی هدف وسیع و بازیکنان بیشتر است و به احتمال زیاد منجر به افزایش فروش نهایی بازی می‌شود. همچنین عناوین کلاسیک و مورد علاقه‌ی طرفداران باید برای اکثر پلتفرم‌ها در دسترس بمانند تا در گذر زمان از یاد نروند.
<!–
–>
با تمام این حرف‌ها، نسخه‌هایی از بازی‌های کلاسیک وجود دارند که بهتر است در گذر زمان از یاد بروند! هر نسخه‌‌ای از بازی که برای پلتفرم‌های دیگر ارائه می‌شود، قرار نیست عینا همان نسخه اورجینال باشد، در حقیقت خیلی مواقع بازی‌ها در پورت دچار تغییراتی می‌شوند. چرا که محدودیت‌های سخت افزاری مختلف منجر به تغییرات عمده‌ای می‌شود تا بازی اجرا شود. وقتی به بازی‌های شاهکار کلاسیک که مورد علاقه اکثریتمان بوده می‌رسیم، این موضوع کمی ناراحت کننده می‌شود که برای اجرای همچون شاهکاری روی یک پلتفرم دیگر، چه بلایی بر سر نسخه اصلی آورده‌اند.
این لیست شامل بدترین پورت‌های بازی‌هایی می‌شود که نسخه اصلیشان را دوست داشتیم، اما به هیچ وجه نمی‌خواهیم با این پورت‌ها از آنها یاد کنیم.
Tomb Raider – پورت N-Gage
اینکه کل این لیست را با یکسری بازی‌های پورت شده روی موبایل پر کنیم کار آسانی بود. اما تفاوت این گزینه در این است که دستگاه N-Gage نوکیا، از نظر سخت افزاری کاملا قابل مقایسه با یک کنسول دستی در آن زمان بود.
استفاده از شخصیت مهمی مانند لارا، قمار سگا برای جذب طرفداران حرفه‌ای ویدئوگیم بود. با اینکه نزدیک به هفت سال از انتشار نسخه‌ی اصلی این شاهکار می‌گذشت، ادعای نوکیا برای تجربه‌ی مجدد این بازی روی N-Gage وسوسه برانگیز و جذاب بود.
پورت بازی روی N-Gage تنها ۳۰۰۰ نسخه فروخت. پورت این بازی انگار که همه مشکلات طراحی این دستگاه را به نمایش گذاشت. با دکمه‌های دی-پد کوچک و چسبیده به هم، حرکت دادن با شخصیت لارا هیچوقت انقدر سخت نبود و تک تک پرش‌های او به طرز عجیب و غیر سرگرم کننده‌ای، سخت و غیر قابل کنترل بود.
بدتر از همه، لارا با قابلیت حرکت خودکار جلو می‌رفت. یعنی بازیکن باید دکمه بالا را می‌زد تا لارا به سمت جلو حرکت کند و سپس با فشار دادن دکمه پایین او را متوقف کند. ترکیب این موضوع با پرش‌های سخت و غیر قابل کنترل، باعث شد که حتی رد کردن مقدمه‌ی بازی برای بسیاری از بازیکنان غیرممکن باشد.
مطلب پیشنهادی:بهترین سلاح های وارزون ۲ را بشناسیدAl Mazrah و باقی قضایا!
Mortal Kombat – پورت GameBoy
وقتی مورتال کمبت راه خودش را از دستگاه‌های آرکید به کنسول‌های خانگی باز کرد، گیمرهای زیادی درگیر این بحث شدند که کدام نسخه‌ی آن بهتر است، مگادرایو یا SNES؟ نیازی به گفتن نیست که نسخه‌ی گیم بوی و Game Gear در این بحث‌ها جایی نداشتند.
از نظر فنی، حرکات ویژه‌ی کاراکترها و حتی Fatalitiها در نسخه کنسول دستی نینتندو وجود دارد، اما اکثر بازیکنان اعتراف کرده‌اند که به سختی می‌توانند از روی عمد و نه به صورت تصادفی همچین حرکاتی را پیاده کنند. چرا که با وجود کنترل کند و سخت بازی، زمان بندی درست ضربات هم دشوار بود چه برسد حتی تلاش برای ایجاد یک کمبو.
در دفاع از این نسخه، پردازش این نسخه ۸بیتی روی چنین سخت افزاری با این سطح از محدودیت، خوب به نظر می‌رسد و قابل تحسین است. در اصل این پورت دقیقا شبیه به همان نسخه اصلی به نظر می‌رسد، فقط کوچکتر شده و سیاه سفید! اتفاقا همین موضوع هم منجر به ایجاد مشکلاتی در صفحه انتخاب مبارز شد، چرا که تشخیص شخصیت‌های ساب زیرو و اسکورپیون از همدیگر را دشوار می‌کرد.
مشکل اصلی اینجا بود، در مورتال کمبت یکی از مهم‌ترین نقاط قوت، استایل و احساس خاصی است که از مبارزه‌ی هر کاراکتر به صورت منحصر به فرد به شما دست می‌دهد. این موضوع روی این نسخه‌ی بخصوص از بازی احساس نمی‌شد. زمین‌های مبارزه‌ی یکنواخت و انیمیشن‌های ضعیف و همچنین حذف شدن خون از بازی به علت مشکلات رده سنی، کل حال و هوای مبارزه را بی رمق کرده بود.
Mega Man – پورت MS DOS
درست لحظه‌ای که فکر می‌کنید به اندازه کافی نسخه‌های مختلفی از مگامن در ۳۵ سال اخیر منتشر شده، یک نسخه‌ی اضافی دیگر کشف می‌کنید که در سابقه‌ی این فرنچایز پر فراز و نشیب ثبت شده است.
در سال ۱۹۹۰، درست زمانی که فرنچایز مگامن دوران اوج خودش را روی کنسول NES تجربه می‌کرد، بخش آمریکای شرکت کپکام مجوز ساخت پورت‌های مخصوص به سیستم DOS متعلق به مایکروسافت را صادر کرد. نسخه‌ی مایکروسافت به شدت محدود و کوچکتر بود و بجای شش ربات نسخه‌ی اورجینال، تنها سه‌تای آنها برای مگامن در دسترس بودند.
اما این موضوعات و مشکلات برای وقتی است که شما بتوانید از مقدمه‌ی بازی گذر کرده و وارد صفحه انتخاب مراحل شوید. چرا که با هربار شروع بازی، بازیکن بلافاصله توسط یک سگ رباتیک قدرتمند مورد تهاجم قرار گرفته که در صورت کشته شدن، مدام ریسپاون می‌شود و بسیار سریع‌تر از مگامن حرکت می‌کند. به این معنا که شما هربار بازی را شروع کنید ترسیده و برای پیدا کردن یکجای امن، فرار می‌کنید.
مگامن همیشه بازی چالشی و سختی بوده و به نوعی این موضوع در گیم پلی آن نهفته است، اما این مورد خاص اصلا جالب و خلاقانه نبود.
بازی واقعا با پیشروی در آن بهتر نمی‌شود. مخصوصا با وجود کنترل‌‌های سخت و گرافیک به شدت بد بازی. احتمالا با خودتان بگویید حداقل مانند تمام بازی‌های فرنچایز مگامن در آن دوره، این بازی هم موسیقی زیبایی دارد، مگر نه؟ خب حقیقتا هیچ ردی از موسیقی‌های پس زمینه شاهکار فرنچایز در این بازی دیده نمی‌شود و جای خودش را به پانزده دقیقه صدای ناخوشایند بوق بوق داده است تا جایی که بازیکن شکست بخورد یا بازی را به طور کلی رها کند.
Spiderman 2 – پورت PC
اسپایدرمن ۲ روی پلی استیشن ۲، ایکس باکس و گیم کیوب نه تنها یکی از بهترین بازی‌های اقتباسی کل تاریخ است، بلکه در مجموع یک بازی به شدت استوار و قابل دفاع است که نوآوری‌هایی در دنیای بازی‌های جهان باز به وجود آورد. تقریبا چیزی شبیه به بازی اسپایدرمن ۲۰۱۸ که برای پلی استیشن ۴ منتشر شد. این عنوان که سال ۲۰۰۴ منتشر شده، می‌تواند شما را تا ساعت‌ها سرگرم کند، آن هم فقط با تار زدن در سطح شهر منهتن و گشتن جهان بازی.
نسخه‌های اصلی بازی توسط تیم جوان Treyarch که از زیرمجموعه‌های اکتیویژن است توسعه داده شده بود. هرچند پورت رایانه‌های شخصی، توسط Fizz Factor به صورت جداگانه ساخته شد که به سرعت عدم تجربه‌ی کافی آنها برای انجام چنین وظیفه‌ی سنگینی ثابت شد.
سیستم شاهکار تار زنی در نسخه اورجینال بازی، حالا تبدیل به یک کلیک ساده موس شده بود که هروقت بازی می‌خواست باید آن را انجام می‌دادید و به طور کامل هیجان و نوآوری خودش را از دست داده بود. همین تغییر کوچک در این بخش بازی کافی است تا بازی را تبدیل به یک پورت شکست خورده کند. اما موضوع فراتر از مقایسه‌ی این نسخه با نسخه‌ی کنسولی بازی است، اسپایدرمن ۲ روی پی‌سی یک افتضاح فنی است. کنترل به شدت بد و غیرقابل تحمل و دوربین سردرگم بازی، همانقدر که خشمتان را برمی‌انگیزد، خسته‌تان می‌کند.
این پورت به طور کلی یک بازی جداگانه از بازی اورجینال کنسول است. مشکل اینجاست که اکتیویژن این موضوع را به صورت علنی اعلام نکرده بود بنابراین خیلی از گیمرهای پی‌سی این بازی را در قفسه‌های بازی فروشی‌ها می‌دیدند و با خوشحالی به دنبال تجربه‌ی آن بازی شاهکاری می‌رفتند که کنسول گیمرها برایشان تعریف کرده بودند.
Myst – پورت Nintendo DS
در سال ۱۹۹۳، بازی‌سازان شرکت Cyan، بازی به یاد ماندنی Myst را روی سیستم عامل Mac OS عرضه کردند. یک بازی آرامش بخش که بازیکنان را با پازل‌های خلاق و طراحی بصری، غرق خودش کرد. به طوری که به نظر رسید ویدئوگیم اولین قدم‌های خودش را به سمت یک فرم هنری جدید برمی‌دارد.
نسخه‌ی ۲۰۰۷ که روی Nintendo DS عرضه شد، اصلا این میراث افسانه‌ای را زنده نگه نداشت و نتوانست به سطح آن برسد.
سوال اصلی این بود که دقیقا چطور به این بازی اجازه داده شده که منتشر شود، چرا که این نسخه‌ی کنسول دستی از بازی کلاسیک Myst، کاملا ناقص و تمام نشده به نظر می‌رسد. قطعا پشت صحنه‌ی ساخت این بازی اتفاقی رخ داده است چرا که پورت این بازی برای یک کنسول دستی دیگر، یعنی PSP که قبل از این عنوان عرضه شده بود، در مقایسه با این پورت بازی قابل قبول و خوبی است.
این بازی حالا پانزده ساله شده و گرافیک قدیمی آن غیرقابل تحمل است. تا جایی که متون غیر قابل خواندن هستند، صدا نیز قابل شنیدن نیست که مشکل بزرگی برای یک بازی پر از پازل‌هایی با محوریت صدا است. تمام چیزی که به بازی به واسطه‌ی کنسول اضافه شده، یک صفحهی لمسی جداگانه است که رسما هیچ نقشی ندارد و درحالی که بازی روی یک صفحه انجام می‌شود، صفحهی دیگر سیاه با چند گزینه روی آن است که اصلا جذاب نیست.
برای اینکه بیشتر به این بازی کلاسیک توهین شود، این پورت افتضاح توسط نینتندو برای کنسول ۳DS آپگرید شد که همه چیز را بدتر کرد! صداهای کات‌سین‌ها حتی سینک هم نبودند و یک بازی کلانکی و غیر قابل بازی‌تر از نسخه‌ی قبلی پورت نینتندو عرضه شده بود.
Dead Rising: Chop Till You Drop – پورت Nintendo Wii
بازی Dead Rising یک سال بعد از عرضه‌ی ایکس باکس ۳۶۰ عرضه شد و حقیقتا نشان داد که این کنسول چه توانایی‌هایی دارد. برای مثال پردازش انبوه جمعیت زامبی‌ها و دعوت بازیکنان دیگر برای مبارزه به روش‌های مختلف.
سه سال بعد، این فرنچایز راه خودش را به Nintendo Wii باز کرد. برای همه قابل پیش بینی بود که کنسول دستی نینتندو توانایی فنی اجرای نسخه اورجینال این بازی را ندارد، پس Dead Rising: Chop Till You Drop در اصل یک نوع بازسازی جدید از همان نسخه است که با استفاده از موتور رزیدنت ایول ۴ ( نسخه Wii ) از نو ساخته شده است. که سبک گیم پلی بازی را زیر و رو می‌کند.
البته این به خودی خود چیز بدی نیست و در بیان تغییر بدی به نظر نمی‌رسد و حتی می‌تواند یک تجربه‌ی جدید و خاص از بازی باشد. پورت Wii بازی دچار حفره‌های عظیمی بود که اگر بخواهیم به طور کلی به آنها اشاره کنیم، هرچیزی که باعث می‌شد Dead Rising بازی خوبی باشد، در این نسخه حضور نداشت.
تایم محدود بازی که باعث می‌شد بازیکنان بهترین عملکردشان را در سه روز موجود انجام دهند کاملا تغییر کرده بود و فرانک وست، خبرنگار مشهور دیگر نمی‌توانست دوربین خودش را برای ثبت لحظات شگفت انگیز بیرون بیاورد.
بدتر از همه، نه تنها Willamette Parkview Mall تبدیل به یک مکان کوچکتر شده، بلکه گله‌های بزرگ زامبی‌ها از بین رفته‌اند و بجای آن بازیکن باید محیط بازی را جستجو کند تا نهایتا چند زامبی کنار هم پیدا کند که کنسول می‌تواند در یک لحظه پردازش کند. این یک موضوع به تنهایی، طرح کلی بازی Dead Rising را زیر سوال می‌برد.
Call Of Duty – پورت N-Gage
قبل از اینکه تبدیل به یک فرنچایز میلیون دلاری در سرتاسر جهان بشود، کال آف دیوتی یک شوتر اول شخص کامپیوتری بود و تا این پورت به همین شیوه باقی ماند چرا که سال‌ها بین انتشار نسخه پی‌سی و کنسولی بازی فاصله بود.
پورت N-Gage کال آف دیوتی، اولین نسخه‌ی کنسول‌های دستی فرنچایز است که قبل از انتشار بازی روی کنسول‌هایی مثل ایکس باکس و پلی استیشن منتشر شد. لانچ بازی روی سیستم ویدئوگیمی نوکیا که یک گوشی موبایل بود، باعث شد کال آف دیوتی آسیب‌های زیادی ببیند. صفحهی کوچک، کنترل بد بازی و نسبت تصویری که برای بازی کردن مناسب نبود.
با این وجود، این نسخه از کال آف دیوتی تمام تلاش خودش را می‌کرد که جدا از مسائل فنی، در تمام ابعاد یک تجربه‌ی شرم آور ارائه کند! سیستم نشانه گیری غیر قابل کنترل، پیشروی در بازی را شدیدا سخت می‌کند. در کنار این‌ها، تکسچرهای محدود، فاصله‌ی دید محدود که در حقیقت منجر به کشته شدن شما توسط دشمن‌هایی می‌شد که نمی‌دیدید.
خوشبختانه اولین پورت کال آف دیوتی چندان سابقه‌ای از خود بجا نگذاشت و به عنوان چیزی بجز یک نسخه‌ی گمنام و دیده نشده در تاریخ فرنچایز از آن یاد نمی‌شود.
Super Mario Bros. Special – پورت PC8801
در دنیای ویدئوگیمی امروز، نینتندو خیلی حواس جمع است تا کسی نزدیک به انحصاری‌های مقدسش نشود. اما اوضاع همیشه به این شکل نبود. در اواسط دهه هشتاد، آنها نام ماریو را به نوعی قرض دادند تا تعدادی بازی با محتوای آن برای رایانه‌های شخصی ساخته شود.
نسخه‌ی PC8801 بازی Super Mario Bros. Special، بدترین بازی بین آنهاست. اولا که آنها حتی ترکیب رنگی شخضیت‌های بازی را درست در نیاورده‌اند و پروتاگونیست بازی با لباس زرد و قرمز بیشتر شبیه به کشتی کج کار معروف، هالک هوگان شده تا سوپر ماریوی خودمان.
این نسخه از بازی اصلا نتوانست آن چیزی که به صورت اورجینال برای NES ساخته شده بود را پیاده کند. در نتیجه تعدادی از مهم‌ترین ویژگی‌های گیم پلی حذف شد و به جای بهینه سازی، با جایگزین‌های افتضاحی پر شد.
هرچند در مقایسه با بازی‌های امروزی، سوپر ماریو مثل یک فسیل به نظر می‌رسد، اما در آن زمان این میزان از محدودیت‌های پورت بازی روی PC8801 باعث شد طرفداران متوجه شوند که کنسول NES چقدر قدرتمند و مرزشکن ظاهر شده بود.
Perfect Dark – پورت GameBoy Color
از زوایای مختلفی، کمپانی Rare کنسول نینتندو ۶۴ و توانایی‌هایش را بیشتر از خود کمپانی نینتندو تعریف کرده بود.
انتشار عناوینی مثل بانجو کازویی، Diddy kong Racing ،Goldeneye و Jetforce Gemini. مثل این بود که سازندگان این کمپانی هیچ خطایی مرتکب نمی‌شدند و همه تیرهایشان صاف به هدف می‌خورد. در سال ۲۰۰۰، آنها پرفکت دارک را منتشر کردند که با استقبال بی سابقه‌ی منتقدین و طرفداران روبرو شد. اما نسخه‌ی کنسول‌های دستی بازی، در طول زمان فراموش شده است.
جای غافلگیری نبود که پورت GameBoy Color پرفکت دارک، نیاز به تغییرات عظیمی در فرمول و حتی ریشه‌ی بازی اورجینال داشت تا بتواند روی این کنسول دستی اجرا شود. زاویه دید اول شخص از بین رفت و به جای آن بازی حالت ایزومتریک از بالا به پایین ( Isometric top- down، مثل بازی‌های اولیه فرنچایز متال گیر ) به خود گرفت. هرچند که بازی حتی با وجود این تغییرات برای زمان خودش همچنان خوب به نظر می‌رسید، اما با تغییرات انجام شده، بعد از گذشت زمان چندان نتوانسته در خاطر طرفداران بماند.
بدتر از همه، بازی چندان سرگرم کننده نیست. پرفکت دارک بازیکن را مجبور می‌کند که از مخفی کاری برای پیشبرد مراحل بهره بگیرد که در این نسخه کاملا سردردآور است. با زاویه دید محدود کننده در کنسول دستی، به راحتی با یک اشتباه زنگ‌های خطر به صدا در می‌آید و یا کشتن مخفیانه دشمن‌ها نیازمند یک فاصله مشخص بین شخصیت اصلی و دشمن است که با کنترل بد بازی، سخت و عصبانی کننده می‌شود. می‌توان گفت Rare توقع زیادی از قدرت این کنسول دستی نینتندو داشت.
با سوابق خوب و تاریخچه‌ی شاهکار بازی‌های Rare، این نسخه از پرفکت دارک در تاریخ ویدئوگیم به دست فراموشی سپرده شد.
Resident Evil 4 – پورت Zeebo
با در نظر گرفتن موفقیت عظیم نسخه‌ی چهارم بازی ترسناک کپکام، یعنی رزیدنت ایول، واقعا نمی‌توان آنها را بابت پورت کردن بازی روی هر سیستمی که در کره‌ی خاکی وجود دارد سرزنش کرد. از گیم کیوب شروع شده، به نسخه‌ی مشهور پلی استیشن ۲ رسیده و بعد از آن… مثل یک ویروس پخش شد!
احتمالا شما هیچوقت درباره‌ی این پورت بخصوص رزیدنت ایول ۴ نشنیده‌اید بخاطر اینکه کنسول مورد نظر، تنها در مکزیک و برزیل عرضه شده بود. کنسول Zeebo یک دستگاه عجیب و غریب و با قدرت فنی بسیار پایین بود که عمر کوتاهی هم داشت.
پورت Zeeboی رزیدنت ایول ۴، یک کپی دست دوم و کم شباهت به نسخه‌ی اصلی بازی است. ترس و وحشت بازی که به کمک حمله‌های ناگهانی و سرسام آور موجودات عجیب و غریب صورت می‌گرفت به علت محدودیت‌های پردازش این کنسول غیر ممکن شده و تعداد کمی ار دشمنان را می‌توانید در یک لحظه ببینید.
اکثر بخش داستانی بازی حذف شده است. این پورت بازی تنها دوازده ماموریت را شامل می‌شود که بخش کوچکی از بازی اصلی است. ویژگی‌هایی مثل Inventory جذاب بازی در این نسخه وجود ندارند تا تنها نکات مثبتی که می‌توانست وجود داشته باشد هم از بین برود.
احتمالا غافلگیر نمی‌شوید اگر بگوییم نسخه‌ی Zeebo، در اصل برای گوشی‌های نوکیا طراحی شده بوده! که حتی قضیه را به صورت کلی بدتر می‌کند. چرا که کنسل شدن بازی برای گوشی‌های موبایل اما ارائه‌ی آن روی یک کنسول خانگی، هرچند یکی مثل Zeebo که توسط افراد کمی خریداری شده اصلا کار درستی نیست و به شهرت بازی آسیب می‌رساند.
دیدگاهتان را بنویسید