چشم مرکب طلایی قدرتمندترین تلسکوپ فضایی که تا به حال ساخته شده است بینش جدیدی از ستاره ای که فقط ۳۶ سال پیش در حال انفجار دیده شده، به ما داده است.
به گزارش سیناپرس، در سال‌های میانی، دانشمندان مشتاقانه توسعه SN 1987A را تماشا کرده اند که از شعله ای نوری که برای اولین بار در فوریه ۱۹۸۷ دیده شد به یک باقیمانده ابرنواختر تمام عیار شکوفا شد. در فاصله ۱۶۸ هزار سال نوری، در ابر ماژلانی بزرگ که به دور کهکشان راه شیری می چرخد، این شیء اخیرا بینش بی سابقه ای از تکامل یک ابرنواختر فروپاشی هسته به ما داده است.
به گفته دانشمندان، ما آن را از طریق هر طول موج ممکن، از رادیو گرفته تا گاما، بررسی کرده ایم. اکنون تلسکوپ فضایی جیمز وب در مادون قرمز نزدیک نگاهی انداخته است و مشاهدات جدید ساختارهایی را که قبلاً هرگز دیده نشده بودند در ابر در حال رشد روده های منفجر شده ستاره ها نشان داده است.
محققان توضیح می دهند که ما قبلاً چند چیز را در مورد SN 1987A می دانستیم و می دانیم که پرتاب آن دارای ساختار ساعت شنی است که از ستاره مرکزی فوران می کند.
در مرکز، یک لکه بسیار تیره به شکل سوراخ کلید وجود دارد. این یک توده غبار به قدری متراکم است که حتی تلسکوپ فضایی جیمز وب نمی تواند نوری را که از آن عبور می کند تشخیص دهد. شواهد حاکی از آن است که بقایای ستاره ای که منفجر شده که اکنون نوعی ستاره نوترونی است و به عنوان تپ اختر شناخته می شود، پنهان می شود.
حلقه ای درخشان ستاره را احاطه کرده است. تصور می شود که این حلقه خط استوا است و کمر ساعت شنی را تشکیل می دهد. نقاط روشن در حلقه، شوک‌های داغی هستند که زمانی ایجاد می شوند که مواد حاصل از ابرنواختر به موادی در اطراف ستاره که قبلاً در پایان عمر خود ریخته شده بودند، برخورد کنند.
با این حال، تلسکوپ فضایی جیمز وب در داخل حلقه چیزی را مشاهده کرد که هرگز در هیچ رصد قبلی شناسایی نشده بود و آن ساختارهای هلال مانند عجیب بود. ناسا در این باره توضیح می دهد: تصور می شود که این هلال‌ها بخشی از لایه های بیرونی گازی باشند که از انفجار ابرنواختر خارج شده اند.
به گفته دانشمندان ناسا، درخشندگی آنها ممکن است نشانه روشن شدن باشد، یک پدیده نوری که از مشاهده مواد در حال انبساط به صورت سه بعدی ناشی می شود. به عبارت دیگر، زاویه دید ما باعث می شود به نظر برسد که مواد در این دو هلال بیشتر از آنچه واقعاً وجود دارند، باشند.
تلسکوپ فضایی جیمز وب جهان را در مادون قرمز و نزدیک می بیند که مانند طول موج های کوتاه تر، گرد و غبار را پراکنده نمی کند. این موضوع بدان معناست که در بسیاری از موارد تلسکوپ قادر است از میان مناطق گرد و غباری ببیند تا آنچه در داخل آن وجود دارد را آشکار کند.
به گزارش سیناپرس، محققان در پایان می گویند: با این حال، در مورد SN 1987A، غبار مرکزی آنقدر غلیظ است که حتی جیمز وب نیز با این مشاهدات نمی تواند به آن نفوذ کند. این تلسکوپ به رصد این ابرنواختر ادامه خواهد داد تا تکامل آن را با جزئیات ردیابی کند و امیدواریم روزی ستاره گم شده را پیدا کند.
مترجم: فاطمه امینی
منبع: sciencealert
نوشته کشف ساختارهای جدیدی از ابرنواخترها اولین بار در خبرگزاری سیناپرس | اخبار علمی ایران و جهان. پدیدار شد.
دیدگاهتان را بنویسید