بازی Manhunt که به عنوان تجربه مخفی‌کاری و بقا و وحشت راکستار شناخته می‌شود، یکی از منحصر به فردترین بازی‌های منتشر شده توسط راکستار است. این بازی که در راستای اثر پرحاشیه Grand Theft auto 3 در اوایل دهه ۲۰۰۰ منتشر شد، به عنوان بزرگ‌ترین اثر بزرگسالانه تا آن دوران شناخته می‌شد. اگرچه بعید است که راکستار دوباره پروژه‌ای با این لحن تولید کند، اما Manhunt هنوز هم یک بازی عجیب و حتی سرگرم‌کننده است. در ادامه با ویجیاتو همراه باشید.
<!–
–>
با وجود آن که Manhunt فروش چندانی نداشت، اما به شکل شگفت‌انگیزی این بازی تفرقه‌انگیز راکستار به عنوان یک اثر خاطره‌انگیز در ذهن‌ها به یاد مانده است. با این حال، به نظر می‌رسد که هنوز عنوان دیگری وجود نداشته باشد که همان حس را به تصویر بکشد. پس از اینکه یک دنباله کم‌فروغ به میراث خود ادامه نداد و سازنده آن با یک IP بسیار مناسب‌تر به اوج‌های موفقیت غیرقابل تصور قبلی رسید، این احتمال وجود دارد که Manhunt یادگاری از گذشته باشد که هرگز باز نمی‌گردد.
جالب است بدانید که Manhunt یک پروژه آزاردهنده برای توسعه بوده است. اگرچه سری Grand Theft Auto همیشه به خاطر خونریزی‌های پوچ و اغلب آزاردهنده‌اش در برخی سناریوهای واقع‌گرایانه و افراطی معروف بوده است، اما بهانه‌هایی برای در رفتن از محکومیت دارد.
Manhunt اما عملکرد متفاوتی دارد، زیرا قهرمان آن جیمز ارل کش (James Earl Cash)، یک زندانی محکوم به اعدام است که برای شرکت در یک کشتار عظیم گرفتار شده است. جف ویلیامز از سازندگان قدیمی این بازی در وبلاگی حذف شده بیانیه‌ای منتشر کرده بود که می‌گفت:
Manhunt فقط باعث شد که همه ما احساس بدبختی کنیم. همه چیز در مورد خشونت بود و [این خشونت] بسیار واقعی بود. همه ما می‌دانستیم که هیچ راهی وجود ندارد که بتوانیم آن بازی را توضیح دهیم. هیچ راهی برای منطقی کردن آن وجود نداشت. ما در حال عبور از خط قرمزها بودیم.
اگرچه ممکن است طبق شایعات اتفاقات این بازی در دنیای GTA رخ دهد، اما رشد Rockstar باعث تغییرات اجتناب‌ناپذیر شده و سری بازی Manhunt احتمالاً برای مدت زیادی فراموش شده است.
با تمرکز بر رئالیسم و واقع‌گرایی که ظاهراً در تریلر GTA 6 به اوج خود رسیده، خطوط بین بازی و واقعیت بیش از هر زمان دیگری محو شده و تصور اینکه اثری بی‌رحمانه مثل Manhunt می‌تواند در دستور کار راکستار باشد، سخت است. لحظات خشن بسیاری در عناوین راکستار وجود داشته، اما غوطه‌ور شدن در تاریک‌ترین اثر این استودیو برای کسانی که انتظار چیزی تا این حد عجیب و خشن را ندارند، می‌تواند وحشتناک باشد.
گیم پلی Manhunt ابدا شباهتی به GTA نداشت. بر خلاف طراحی جهان‌باز اکثر آثار راکستار، بازی Manhunt ساختاری خطی شامل بیست مرحله اصلی داشت که باید به پایان می‌رسیدند. بیشتر نبردهای بازی شامل شکار انسان‌ها آن هم در تاریکی و با خون‌ریزی شدید بود.
سلاح‌های بازی حتی می‌توانست شامل یک کیسه پلاستیکی باشد، یا ابزارهای مثل قیچی و چنگال که به شکل زجرآوری قربانیان را از پای در میآورد. سلامتی بازیکن نیز بسیار پایین است و تعامل او با محیط باید به شکلی حساب شده شکل بگیرد تا نهایتا شکارچی به شکار تبدیل نشود.
به عنوان فرنچایزی که با کشته شدن خانواده قهرمان اصلی شروع می شود، مکس پینِ منتشر شده توسط راکستار هرگز از گنجاندن موضوعات ناراحت‌کننده در دنیای نئو نوآر خود طفره نرفت. شخصیتی که تحت شکنجه ذهنی قرار گرفته و تراژدی آزاردهنده‌ای را در طول حضور خود تجربه می‌کند و به بازیکنان بینشی از عواقب کارشان در بازی‌هایی مثل GTA آگاهی می‌دهد.
بازیکنان حتی مسکن‌ها را به‌عنوان آیتم‌های شفابخش در این بازی استفاده می‌کنند، مفهومی که با بازی Manhunt مشترک است و تضمین می‌کند که حتی مکانیک‌های اولیه نیز پیامدهای تاریکی دارند.
ممکن است این موضوع بین برخی از بازیکنان مورد اختلاف باشد، اما می‌توان ادعا کرد که فقدان یک مسیر اخلاقی برای رستگاری بازیکن در Manhunt و حتی وجود کمترین نور امیدی در بازی یکی از قوی‌ترین نکات موضوعی آن است.
گروه‌های مختلف شکارچی همگی از نظر اخلاقی منزجرکننده هستند و اعمال بازیکن را منطقی جلوه می‌دهد، به‌طوری که بازیکن احساس می‌کند که پلیس‌ها فاسد و جنایتکاران همه جا هستند. اسکینزها یک گروه نفرت‌انگیز هستند، وارداگ‌ها اعضای خانواده ها را می‌ربایند، و Innocentzها به مشکلات روانی دچار هستند.
هنگامی که حتی شخصیت بازیکن خود را در معرض اعدام می‌بیند، مشخص می‌شود که Manhunt سعی نمی‌‌کند روی خیال قهرمان بودن تأکید کند. محبوب‌ترین بازی‌های ترسناک از طریق موجودات عجیب و غریب، پدیده‌های غیرطبیعی و غیرعادی مؤثر بوده‌اند، اما می‌توان استدلال کرد که نمایش تاریک‌ترین تمایلات بشریت توسط Manhunt بسیار ترسناک‌تر است.
در نهایت حتی روزنامه‌نگاری که در طول بازی داستان این ماجرا را پوشش می‌دهد، نهایتا سر از تیمارستان در میآورد و خلاصه آن که بازی بوی مرگ می‌دهد. همه این‌ها دلایلی است که چرا Manhunt به دنیای ویدیوگیم باز نمی‌گردد و اصلا چرا نباید که بازگردد. اما در نهایت نظر شما چیست؟ آیا با این حجم از خشونت بی‌پرده‌ی بازی موافق بودید و به نظرتان چنین سطحی از خشونت با تکنولوژی‌های امروزی قابل پخش است؟
دیدگاهتان را بنویسید