شکارچی گردآورندگان بهترین جوامع برای بررسی این موضوع هستند که انسان‌های اولیه و نئاندرتال‌ها چگونه زندگی می‌کردند. مردمی مانند خویسان نامیبیا و هادزابه تانزانیا خانواده‌ها را در قالب گروه‌های ۱۰ تا ۴۰ نفری جمع می‌کنند. سپس این گروه‌ها به شکل قبیله‌ای متشکل از هزار نفر یا بیشتر با هم ترکیب می‌شوند.
قبایل فاقد ساختار سلسله مراتبی هستند، اما با زبان و مذهب مشترک، ازدواج، روابط خویشاوندی و دوستی به هم پیوند خورده‌اند. جوامع نئاندرتال‌ها نیز ممکن است مشابه بوده باشد، با این تفاوت که نئاندرتال‌ها گروه‌های اجتماعی کوچک‌تری داشتند.
کپی لینک
قبایل به هم پیوسته
مدرک حمایت‌کننده از این ادعا که نئاندرتال‌ها در قالب گروه‌های کوچکی با هم زندگی می‌کردند، این است که نئاندرتال‌ها تنوع ژنتیکی پایین‌تری داشتند.
در جمعیت‌های کوچک، ژن‌ها به راحتی از دست می‌روند. اگر از هر ده نفر، یک نفر حامل ژن موی مجعد باشد، در یک گروه ده نفره، یک مورد مرگ می‌تواند این ژن را از جمعیت حذف کند. در یک گروه ۵۰ نفری، پنج نفر حامل ژن هستند (یعنی چندین نسخه پشتیبان وجود دارد). بنابراین با گذشت زمان گروه‌های کوچک معمولا تنوع ژنتیکی خود را از دست می‌دهند و درنهایت ژن‌های کمتری خواهند داشت.
در سال ۲۰۲۲ دی‌ان‌ای از استخوان‌ها و دندان‌های ۱۱ نئاندرتال بازیابی شد که در غاری در کوه‌های آلتای سیبری کشف شدند. چندین فرد ازجمله یک پدر و دختر پیدا شدند که با هم ارتباط خویشاوندی داشتند. آن‌ها از گروهی واحد بودند و تنوع ژنتیکی پایینی داشتند.
ازآنجا که دو مجموعه کروموزوم به ارث می‌بریم (یکی از مادر و دیگری از پدر)، دو نسخه از هر ژن حمل می‌کنیم. اغلب، ما دو نسخه متفاوت از یک ژن داریم. ممکن است ژن چشم آبی را از مادرتان و ژن چشم قهوه‌ای را از پدرتان به ارث ببرید. اما نئاندرتال‌های آلتای غالبا یک نسخه از هر ژن داشتند. همان‌طور که مطالعه گزارش می‌دهد، این تنوع پایین نشان می‌دهد آن‌ها در گروه‌های کوچکی که احتمالا به‌طور متوسط از ۲۰ نفر تشکیل شده بود، زندگی می‌کردند.
زندگی در گروه‌های بزرگ‌تر یکی از برتری‌های انسان خردمند در مقایسه با نئاندرتال‌ها بود
این امکان وجود دارد که ازنظر آناتومی، گروه‌های کوچک نئاندرتال‌ها برتری داشتند. ازآنجا که آن‌ها قوی و عضلانی بودند، سنگین‌تر از ما بودند. بنابراین، آن‌ها به غذای بیشتری نیاز داشتند، به این معنا که منابع موجود در زمین، از تعداد کمتری نئاندرتال می‌توانست حمایت کند.
این امکان نیز وجود دارد که غذای اصلی نئاندرتال‌ها گوشت بوده باشد. گوشتخواران نسبت به افرادی که هم گوشت و هم گیاه می‌خورند، کالری کمتری از زمین دریافت می‌کنند که این امر نیز می‌تواند به جمعیت‌های کوچک‌تر منجر شود.
کپی لینک
اندازه گروه مهم است
نئاندرتال‌ها قوی بودند و مهارت استفاده از نیزه را داشتند، بنابراین احتمالا جنگجویان خوبی بودند. انسان‌های سبک‌وزن‌تر با استفاده از کمان برای حمله از فاصله دور احتمالا با این مشکل مقابله می‌کردند. اما حتی اگر نئاندرتال‌ها و انسان‌ها در نبرد به یک اندازه خطرناک بودند، اگر انسان‌ها از مزیت تعداد برخوردار بودند، می‌توانستند جنگجویان بیشتری داشته باشند و تلفات بیشتری را تحمل کنند.
جوامع بزرگ مزیت‌های دیگری دارند. گروه‌های بزرگ مغز بیشتری برای حل مشکلات، به خاطرآوردن دانش مردمی درمورد حیوانات و گیاهان و فنون برای ساخت ابزار و لباس دارند. همان‌طور که گروه‌های بزرگ تنوع ژنتیکی بالاتری دارند، آن‌ها تنوع ایده بیشتری نیز خواهند داشت.
دیدگاهتان را بنویسید