وقتی به آینده فکر می کنیم، ذهن ما تمایل دارد تصاویری از شهرهای شبیه به بازی تخیلی سایبرپانک را تداعی کند که در آن ماشین های پرنده در بالای سرشان حرکت می کنند، تبلیغات هولوگرام سه بعدی در حین عبور شما ظاهر می شود و همه لباس های جذاب پسا آخرالزمانی با ابزارهای فناوری غیرقابل شناسایی آویزان از امثال کاراکتر بتمن به تن دارند. نیک فاستر، رئیس سابق طراحی گوگل ایکس می گوید: ما به نوعی در یک سرزمین فانتزی علمی تخیلی گیر افتاده ایم.
به گزارش سیناپرس، فاستر به مدت ۲۰ سال طراح و آینده پژوه بوده و برای طیف وسیعی از شرکت های فناوری از Dyson گرفته تا Sony و Nokia کار کرده است. چیزی که او طی دو دهه کار در طراحی آینده نگرانه کشف کرده است این است که: داستان علمی- تخیلی واقعاً دنیای آینده فناوری را تا حدی افراطی استعمارکرده است. بسیار نادر است که بتوانید چیزی بسازید که از یک کتاب، یک فیلم یا یک سریال تخیلی ایده گرفته باشد و در واقع در زندگی فعلی مفید باشد.
اما برای ما طبیعی است که آینده ای از اسکیت بورد هاوربرد و شمشیرهای نوری، امپراتوری های شیطانی و اتحادهای کهکشانی را تصور کنیم.
هرگاه به آینده نگاه می‌کنیم، چون هنوز وجود ندارد، طبیعتاً واقعیت آشکاری نیز برای ما ندارد. بنابراین ما مجبوریم داستان بگوییم و آن داستان‌هابه جنبه‌های طبیعی قصه‌گویی برمی‌گردد. فاستر می‌گوید: این داستان ها یک قهرمان دارند، که از طاق و در و دیوار عبور می‌کنند، برای سرگرمی ساخته شده‌اند و بیشتر تحت سلطه داستان‌های علمی تخیلی هستند؛ چیزی مانند داستان های فضایی هیجان‌انگیز و ماشین‌های پرنده.
اما مشکل زندگی در یک چشم انداز علمی- تخیلی از آینده چیست؟
فناوری می تواند مسحور کننده باشد. تصاویر تخیلی از آینده میتواند انسان را چنان درگیر خود کند که آرزوی دیدن حتی بخشی از آن تکنولوژی آینده را به هر قیمتی داشته باشد. اما مساله اینجاست که اکثر تصورات از آینده خیالاتی بیش نیستند که با کمک جلوه های ویژه و نیز ذوق طراحان، رنگ شبه واقعیت به خود گرفته اند و درواقع مقدار بسیار زیادی از این ایده ها هرگز در آینده رنگ واقعیت به خود نمی گیرند.
پس کمپانی ها و شرکت ها چگونه محصولات آینده نگرانه را تولید کنند؟
واقعیت این است که کتابچه راهنمایی در این زمینه وجود ندارد که قوانین و مقرراتی را در اختیار طراحان بگذارد و به آنها درباره شکل زندگی در آینده توضیحی بدهد. به همین خاطر است که گاها شاهد ظهور محصولاتی – چه در دنیای فیلم و چه در دنیای مصرف گرایی روزمره هستیم که آینده را به شکلی بسیار عجیب و پیشرفته و اصطلاحا تخیلی به تصویر می کشند. به گزارش سیناپرس، مثلا در سال ۲۰۰۰ میلادی، شرکت های خودروسازی کانسپت هایی را برای سال ۲۰۲۰ میلادی طراحی کرده بودند که در آن خودروها فاقد فرمان و بعضا حتی فاقد چرخ بودند! اما همگی ما دیدیم که حتی در سال ۲۰۲۳ نیز خبری از چنین خودروهایی در هیچ کجای دنیا نبوده است. آینده قطعا پر از تکنولوژی و طرح های مدرن خواهد بود اما لزوما شبیه تصور فعلی افراد نخواهد بود.
گزارش:محمدزارعلی
نوشته چرا آینده شباهتی با فیلم های تخیلی ندارد اولین بار در خبرگزاری سیناپرس | اخبار علمی ایران و جهان. پدیدار شد.
دیدگاهتان را بنویسید