پژوهشگرها با مقایسه‌ی سیاه‌چاله‌های کلان‌جرم درطول ۹ میلیارد سال از تاریخ کیهان، به سرنخی دست یافتند که نشان می‌دهد اجرام غول‌پیکر حریص که در قلب اغلب کهکشان‌ها قرار دارند می‌توانند منبع انرژی تاریک باشند. مقاله‌‌های این پژوهش در تاریخ‌های ۲ و ۱۵ فوریه در دو مجله‌ی The Astrophysical Journal و The Astrophysical Journal Letters منتشر شدند. کریس پیرسون یکی از مؤلفان پژوهش و اخترفیزیک‌دان آزمایشگاه آپلتون رادرفورد (RAL) در بریتانیا می‌گوید:
این نظریه که سیاه‌چاله‌ها می‌توانند حامل چیزی به نام انرژی خلأ (تجسمی از انرژی تاریک) باشند، جدید نیست و بحث تئوری آن درواقع به دهه‌ی ۱۹۶۰ بازمی‌گردد؛ اما پژوهش جدید فرض می‌کند انرژی تاریک (و بنابراین جرم سیاه‌چاله‌ها) به‌مرورزمان با انبساط جهان افزایش می‌یابد. پژوهشگرها نشان دادند چه مقدار از انرژی تاریک جهان را می‌توان به این فرآیند تخصیص داد. بر اساس یافته‌ها، سیاه‌چاله‌ها می‌توانند پاسخی برای مقدار کل انرژی تاریک در جهان کنونی را داشته باشند. نتیجه‌ی این معما می‌تواند یکی از بنیادی‌ترین مسائل کیهان‌شناسی مدرن را حل کند.
کپی لینک
انبساط سریع
جهان ما از زمان بیگ‌بنگ در حدود ۱۳٫۷ میلیارد سال پیش شروع شد. انرژی ناشی از این انفجار فضا زمانی باعث انبساط سریع جهان شد، به‌طوری‌که تمام کهکشان‌ها با سرعت سرسام‌آوری از یکدیگر دور شدند. بااین‌حال ستاره‌شناس‌ها انتظار داشتند سرعت این انبساط به دلیل تأثیر گرانش تمام مواد موجود در کیهان، آهسته شود. این نگرش نسبت به جهان تا دهه‌ی ۱۹۹۰ حاکم بود؛ یعنی زمانی که تلسکوپ فضایی هابل به یافته‌ای عجیب رسید. رصد ستاره‌های در حال انفجار دوردست نشان داد که در گذشته جهان با سرعت کمتری نسبت به حال حاضر در حال انبساط بوده است.
بنابراین برخلاف تصور پیشین، نه‌تنها انبساط جهان براثر گرانش کند نشده، بلکه در حال افزایش و سرعت گرفتن است. این نتیجه بسیار غیرمنتظره بود و ستاره‌شناس‌ها به دنبال توجیه آن بودند. به‌این‌ترتیب این فرض مطرح شد که «انرژی تاریک» با قدرت زیادی اجرام را از یکدیگر دور می‌سازد. مفهوم انرژی تاریک به یک ثابت کیهانی پیشنهادی از سوی آلبرت اینشتین که مخالف گرانش است و مانع از فروپاشی جهان می‌شود، شباهت بسیار داشت، اما بعدها رد شد.
کپی لینک
انفجارهای ستاره‌ای
اما انرژی تاریک دقیقا چیست؟ به نظر می‌رسد پاسخ به این پرسش در راز کیهانی دیگری نهفته است: سیاه‌چاله‌ها. سیاه‌چاله‌ها معمولا هنگام انفجار و مرگ ستاره‌های کلان‌جرم متولد می‌شوند. گرانش و فشار موجود در این انفجارهای شدید باعث فشرده‌سازی مقدار زیادی از مواد در یک فضای کوچک می‌شود. برای مثال، ستاره‌ای تقریبا هم‌جرم با خورشید می‌تواند در فضایی به اندازه‌ی تنها چند ده کیلومتر فشرده شود.
کشش گرانشی سیاه‌چاله به قدری قوی است که حتی نور هم نمی‌تواند از آن بگریزد و همه چیز جذب آن می‌شود. در مرکز سیاه‌چاله فضایی به نام تکینگی قرار دارد که در آن ماده به نقطه‌ی چگالی بی‌نهایت می‌رسد. مسئله اینجاست که تکینگی‌ها در حالت طبیعی نباید وجود داشته باشند.
دیدگاهتان را بنویسید