قمرهای اولیه احتمالا در اوایل حیات منظومه‌ی شمسی و چندصد میلیون سال پس از شکل‌گیری آن به دام زحل افتادند. جمع‌آوری اطلاعات درباره‌ی قمرهای جدید به دلیل ابعاد کوچک و فاصله‌ی دورشان از زحل دشوار است. به نظر می‌رسد این اجرام به گروه خاصی متفاوت از سیارک‌های منظومه شمسی داخلی و دنباله‌دارهای منظومه‌ی شمسی خارجی تعلق دارند. به گفته‌ی دکتر اسکات شپرد، ستاره‌شناس مؤسسه‌ی علوم کارنگی واشنگتن، این اجرام بسیار منحصر به فرد هستند و احتمالا آخرین بازماندگان اجرامی هستند که در محدوده‌ی این سیاره‌ی عظیم شکل گرفتند. به احتمال زیاد این اجرام غنی از یخ باشند.
مشتری و زحل بزرگ‌ترین سیاره‌های منظومه‌ی شمسی هستند و درخشش بالایی در آسمان شب دارند. به این ترتیب روشنایی آن‌ها می‌تواند تمام اجرام اطرافشان را تحت الشعاع قرار دهد و کشف اجرام کم‌نور و کوچک را دشوار کند.
به طور کلی معیارهای لازم برای تعریف قمر یا قمرواره‌ی طبیعی بسیار گسترده هستند. هیچ شکل، قطر، جرم یا حتی پیش‌نیاز ترکیبی خاصی وجود ندارد. جرم مورد بررسی صرفا باید دارای مداری پایدار حول محور جرمی غیرستاره باشد؛ بنابراین سیاره‌ها، سیاره‌های کوتوله و حتی سیارک‌ها می‌توانند قمرهای خود را داشته باشند. اما صرفا رصد یک جرم در نزدیکی یک سیاره و تعریف آن به عنوان قمر جدید صحیح نیست. بلکه باید جرم موردنظر را ردیابی و ثبات آن را تحلیل کرد.
اما دانشمندان دقیقا به چه روشی کار می‌کنند؟ مجموعه‌ای از تصاویر متوالی با سرعتی یکسان با حرکت قمر در آسمان، «منتقل» یا اصطلاحا «شیفت» می‌شوند. سپس این تصاویر انباشته‌سازی می‌شوند. با این روش سیگنال‌های ضعیف تقویت می‌شوند و دانشمندان بهتر می‌توانند آن‌ها را شناسایی کنند. روش شیفت و انباشته‌سازی برای بررسی قمر سیاره‌های اورانوس و نپتون هم به کار رفته است.
دیدگاهتان را بنویسید