منشاء بال پرندگان از مدت‌ها پیش برای دیرین‌شناسان معمایی تکاملی بوده است: چرا مبدأ به‌وجود‌آمدن بال‌ها به عصر دایناسورها باز‌می‌گردد؟ و اگر برخی از آن بال‌های اولیه برای پرواز مناسب نبودند، به چه منظور مورد استفاده قرار می‌گرفتند؟
دانشمندان در مطالعه‌ای که به‌تازگی در مجله‌ی ساینتیفیک ریپورتز منتشر شد، از یک دایناسور رباتیک و ملخ‌های وحشت‌زده استفاده کردند تا استدلال کنند که دایناسورهای کوچک پردار ممکن است از بال‌های اولیه‌ی خود برای بیرون‌کشاندن حشرات طعمه از لانه استفاده کرده باشند. فرضیه‌ی پیشنهادی آن‌ها همچنین توضیح می‌دهد که چرا بال‌ها پیش از پرواز تکامل یافته‌اند.
پیوتر یابلونسکی، پرنده‌شناس در دانشگاه ملی سئول و نویسنده‌ی مقاله به نیویورک‌تایمز گفت در آزمایش نشان داده شد که هرچقدر بال بزرگ‌تر ظاهر شود، پرندگان حشرات بیشتری را شکار می‌کنند و به لانه می‌آورند.
دایناسورهای پردار از بال‌های اولیه‌ی خود برای بیرون‌راندن طعمه از لانه استفاده می‌کردند
پرهای دایناسورها برای اولین بار به صورت موهای کوتاه و زبر شکل گرفت و به احتمال زیاد به‌منظور حفاظت و نمایش به‌کار می‌رفت. فقط یک خانواده از دایناسورها پرهای سه‌گوش‌مانند را تکامل دادند که در نهایت راه را برای ایجاد بال و پرواز در پرندگان امروزی هموار کرد. اما محققان هنوز مطمئن نیستند که آیا چنین بال‌هایی برای پرواز در نسل اولیه‌ی دایناسورها تکامل یافت یا هدف دیگری نیز وجود داشت.
مینیونگ سون، دیرین‌شناس در دانشگاه مینه‌سوتا و نویسنده‌ی مقاله، می‌گوید وجود بال‌های اولیه در دایناسورهای پرنده‌ی بی‌پرواز مانند دزد چابک (ولوسی‌رپتور) و خاگ دزد (اوویرپتور) نیز به معما اضافه می‌شود. دیرین‌شناسان با ارائه‌ی توضیحات متعدد، خاطرنشان کرده‌اند که حتی بال‌های اولیه نیز به حیوانات قدرت مانور بیشتری می‌داد و به پرش در ارتفاع بالاتر کمک می‌کرد. برخی دیگر می‌گویند بال باعث می‌شود که شکارچیان بتوانند طعمه‌های بزرگ‌تر را از حرکت بازدارند. بال به پرورش تخم‌ها کمک می‌کند و حتی برای خودنمایی در مقابل جفت‌ها و رقبا نیز کارآمد است.
اما پرندگان گاهی با نمایش بال‌ها گونه‌های دیگر را نیز هدف قرار می‌دهند. برخی از پرندگان امروزی در زمان شکار بال‌های خود را به هم می‌زنند و با نمایش قسمت‌هایی از پرهای سفید یا متضاد، طعمه‌های مخفی‌شده را می‌ترسانند.
پرندگان با به‌کارگیری این روش که با عنوان «استراتژی تعقیب و بیرون‌کشاندن» شناخته می‌شود، از تمایل حشرات برای واکنش خودکار به اشکالی که با سرعت نزدیک می‌شوند، بهره می‌برند. استفاده از واکنش خودکار حشرات، پرندگان را از بیشتر شکارچیان جلوتر نگه می‌دارد. پرندگان با نمایش بال‌ها، حشرات را فریب می‌دهند و باعث می‌شوند که طعمه خیلی زود خود را نشان بدهد. آن‌ها از مخفیگاه بیرون می‌آیند و در جا خورده می‌شوند.
دیدگاهتان را بنویسید