ترسیدن، تجربه‌ی ناخوشایندی است که در اثر احساس خطر، تهدید و آسیب به وجود می‌آید. ترس می‌تواند مخرب، بیمارکننده و حتی به طور عجیبی سرگرم‌کننده باشد. اما این حس ممکن است مفید نیز باشد؛ ترسیدن پاسخ غریزی انسان به خطر است و در نهایت می‌تواند در صورت قرارگرفتن در معرض شرایط بد و خطرناک، شانس بقای ما را افزایش بدهد.
با این حال، ترس در هر شرایطی به عنوان واکنش مناسب شناخته نمی‌شود. در مواردی مانند اختلالات اضطراب و اختلالات استرسی، پاسخ ترس می‌تواند بر اساس موقعیت یا محیط، برای فرد نامتناسب باشد و سلامت روان و کیفیت زندگی او را به طور جدی مختل کند.
به‌گزارش ساینس‌آلرت، تیمی از محققان به سرپرستی وی کوان لی، زیست‌‌عصب‌شناس از دانشگاه کالیفرنیا سن دیگو، برای درک بهتر ترس و نحوه‌ی عملکرد آن در مغز، تغییرات ایجادشده در شیمی مغز و سیگنال‌های عصبی موش‌ها را پس از تجربه‌ی ترس شدید، بررسی کردند. محققان پس از بررسی نحوه‌ی عملکرد ترس، متوجه شدند که حتی می‌توانند آن را متوقف کنند.
نیکلاس اسپیتزر، زیست‌‌عصب‌شناس از دانشگاه کالیفرنیا سن دیگو می‌گوید: «یافته‌های ما بینش مهمی را درمورد مکانیسم‌های دخیل در تعمیم ترس ارائه می‌دهد. مزیت درک این فرآیندها با این سطح از جزئیات مولکولی (چیزی که اتفاق می‌افتد و محل اتفاق‌افتادن) امکان مداخله‌ای را فراهم می‌کند که مختص مکانیسم مسئول اختلالات مرتبط است.»
مطالعه روی موش‌هایی انجام شد که برای بیان ناقلی خاص از انتقال‌دهنده‌ی عصبی مهم گلوتامات در مغز و همچنین پروتئین فلورسنت در هسته‌ی سلول‌های مغزشان، از نظر ژنتیکی اصلاح شده بودند تا تیم بتواند ایجاد تغییرات در مغز را ردیابی کند.
دیدگاهتان را بنویسید