۴۰ سال پیش، دو فضاپیمای وویجر یک و دو زمین را ترک کردند و در تمام این مدت، در حال دور شدن از ما بوده‌اند و الان هم هر ساعت ۳۵ هزار مایل از ما فاصله می‌گیرند.
در این ۴ دهه، این دو برای ما نمادی از پیشرفت از دانش، جاه‌طلبی مثبت انسان برای دانستن و یا حتی پشتکار و استمرار بوده‌اند.
آگهی متنی میان‌متنی:
برنامه‌ریزی روزانه به شیوهٔ افراد موفق
و ثروتمند را بیاموزید (کتاب الکترونیک رایگان)
وویجرها، در این مدت تور گردشگری سیارات منظومه شمسی را به پایان رسانده‌اند و اطلاعات و تصاویری بی‌نظیر از سیاراتی مانند مشتری، زحل، اورانوس و نپتون برای ما فرستاده‌اند.
در آگوست سال ۲۰۱۲ سرانجام اعلام شد که وویجر یک، به طور کامل از منظومه شمسی خارج شده و وارد فضای بین ستاره‌ای شده است و وویجر ۲ هم در آستانه خروج از این محدوده است.
وویجر یک و دو به ترتیب اکنون ۱۳ و ۱۰ میلیارد مایل از زمین فاصله دارند. اما علیرغم این فاصله واقعا زیاد، هنوز هم سیگنال‌های آنها در زمین دریافت می‌شوند.
در حالی که فقط ۲۰ دقیقه طول می‌کشد تا پیام‌های مریخ‌نوردها به زمین برسد، دریافت اطلاعات از وویجر یک و دو به ترتیب ۱۹ و ۱۶ ساعت تمام زمان نیاز دارد.
این پیام‌های توسط رشته‌ای از آنتن‌ها در سراسر زمین که روی هم شبکه فضایی ژرف ناسا یا DSN را تشکیل می‌دهند، دریافت می‌شوند.
هنوز که هنوز است کارشناسان و دانشمندان مسئول وویجر ساعاتی از روز را به تبدیل و تحلیل این اطلاعات اختصاص می‌دهند.
حالا سؤال اینجاست که این دریافت اطلاعات تا چه زمانی ادامه خواهد یافت؟ آیا ما برای چند دهه دیگر همچنان این اطلاعات را دریافت خواهیم کرد؟ یا این احتمال وجود دارد که ماندگاری وویجرها از محدوده یک قرن هم تجاوز کند؟!
در واقع DSN این پتانسیل را دارد که سیگنال‌های ضعیف‌تر از این را هم در صورت لزوم، دریافت کند. اما برآورد می‌شود که در دهه ۲۰۲۰ یا شاید هم ۲۰۳۰، روزی سرانجام دریافت سیگنال‌ها متوقف شوند.
البته الان اطلاعات دریافتی صرفا چیزهایی مانند میزان قدرت میدان‌های مغناطیسی و ذرات باردار هستند. در واقع از سال ۱۹۹۰، یعنی زمانی که وویجر یک عکس بسیار مشهور نقطه پریده‌رنگ آبی را مخابره کرد، دوربین‌های وویجر برای صرفه‌جویی در میزان مصرف حافظه، خاموش شده‌اند و در فضای بین ستاره‌ای هم اصولا سوژه مناسب عکاسی خاصی وجود ندارد.
