از برکات ایدئولوژی ما این شد که قبلا به غریبه ها و مهاجران، برچسب داهاتی میزدیم و حالا به آنها، لقب افغانی میدهیم.
دو احتمال برای این پیشرفت وجود داره: یا انقدر روستاییان به شهر مهاجرت کرده و آبادی ها ویران و خالی از سکنه شدند که دیگر اسمی از آنها نیست یا اینکه وسعت دید ما در همین حد هست که برای برخورداری از جایگاه اجتماعی بالاتر و ادامه زندگی در ایران، طبقه فرهنگی خود را با عناوین تهرانی و شهرستانی، بالاتر جلوه دهیم.
از نمودها و نشانه های بارز این ایدئولوژی این هست که وقتی حرفی برای گفتن در زمینه تکنولوژی برتر روز دنیا نداریم به زندگی پس از زندگی رو می آوریم و اصطلاحاً میزنیم کانال ۴.
در آخر یادآور میشوم که سقوط پادشاهی با فقر رقم میخورد و پایان جمهوری با تجمل گرایی و اشرافی گری.
دیدگاهتان را بنویسید