اولین فیلم هندی سال ۱۹۱۳ در حالی اکران شد که حتی نقش‌های زنانه را هم مردان بازی می‌کردند. این رسم کهن فقط به هندوستان محدود نمی‌شد، اما همین هندوستان، کشور هم‌ریشه‌ی ما، طی صد سال گذشته در بالیوود هزاران بازیگر زن ستاره به خود دیده و تعدادی از بهترین‌هایشان را هم به هالیوود معرفی کرده است. البته هندی‌ها به رسم تمام شرقی‌ها به فرهنگ و هویت خود بیشتر گرایش دارند؛ داخلی کار می‌کنند، بی آنکه چشم به جهانی شدن داشته باشند. طبعاً قدیمی‌ترهایشان. نسل جدیدشان همچون نسل جدید هر کشور و منطقه‌ی دیگری میل به جهانی شدن دارند. با این حال، اول باید قدیمی را خوب شناخت و بعد به جدید رسید.

این زنان زیبای هندی با چشمان درشت و موهای پرپشت و احساسات داغ و نگاه‌هایی که دل سنگ را آب می‌کند (همان‌ تصویر ایده‌آلی که از زن شرقی سراغ داریم)، کم پیش می‌آید نتوانند در قلب کسی نفوذ کنند. مگر می‌شود این‌ الهه‌ها را بر پرده‌ی سینما یا در قاب تلویزیون و این روزها کامپیوتر دید و دوست نداشت؟ طبیعی است که از میان این‌ها هم فقط چند نفر برجسته‌اند؛ تمام ستارگان آسمان هم به یک اندازه نمی‌درخشند. از میان ستارگان پرنور، شما مخاطبی که سینمای هند را دنبال می‌کنی و از گذشته برایت بار نوستالژیک دارد، احتمالاً ویجینتی مالا و سری دوی را به خاطر داری. یا اگر امروز تولیدات حرفه‌ای‌تر سینمای بالیوود را پی می‌گیری، آیشواریا رای و دیپیکا پادوکونه را می‌شناسی که اخیراً جزو داوران جشنواره‌ی کن هم بود. فهرست زیر تعدادی از بازیگران زن برتر بالیوود را معرفی می‌کند که در یک بازه‌ی به‌خصوص از فعالیت‌های سینمایی‌شان از سایرین یک سر و گردن بالاتر بوده‌اند.

۱. مدهوبالا

مدهوبالا را یکی از زیباترین بازیگران هندی تاریخ می‌دانند. او در دهه‌ی ۱۹۵۰ تقریباً در همه‌ی ژانرها کار کرد. او را بیشتر با نقش رقصنده در فیلم «مغول اعظم» می‌شناسند؛ همان که دل از پسر پادشاه می‌برد و به خاطر جنگ پدر و پسر راه می‌افتد. مدهولالا در این نقش موفق شد به خوبی گستره‌ی احساسات و مهارت‌های رقص خود را به نمایش بگذارد.

او با ایفای نقشی کمدی در فیلم «آنچه حرکت می‌کند یک ماشین است» ثابت کرد که توانایی‌هایش فراتر از داشتن چهره‌ای زیباست. در صنعت سینمایی که زیبایی اغلب مهم‌تر از توانایی بازیگری است، مدهوبالا علاوه بر ظاهر زیبا، استعداد شگرفی هم داشت. متأسفانه او جزو آن دسته از بازیگران زن بالیوود است که به اندازه‌ی کافی و آن‌گونه که شایسته‌اش بود مورد قدردانی و توجه قرار نگرفته است. از فیلم‌های مهم می‌توان به عمارت (Mahal)، مغول اعظم (Mughal-E-Azam) و آنچه که حرکت می‌کند یک ماشین است (Chalti Ka Naam Gaadi) اشاره کرد.

۲. نرجس دات

اگر «مادر هند» (Mother India) را دیده باشید حتماً نرجس دات را هم می‌شناسید. او کار بازیگری را در خردسالی آغاز کرد و در نهایت به یکی از بهترین‌های بازیگری در تاریخ سینمای هند تبدیل شد. بازی او مقابل راج کاپور، که زوج هنری به حساب می‌آمدند‎‌، و به‌گفته‌ی عده‌ای معشوقش در دنیای واقعی هم بود، نه تنها موفقیت او را در گیشه تضمین کرد، بلکه او را به یکی از اولین بازیگران زن هندی تبدیل کرد که در خارج از هند نیز طرفداران زیادی داشت.

نرجس معمولاً نقش یک زن شهری تحصیلکرده، فرهیخته و لیبرال را بازی می‌کرد؛ با این حال، تنها پس از قطع رابطه با کاپور و بازی در فیلم «مادر هند» بود که جایگاه ماندگارش در سینمای هند تثبیت شد. بازی تأثیرگذار نرجس در فیلم «مادر هند» که زندگی او را از نوجوانی تا زمانی که بزرگ روستا می‌شود نشان می‌دهد، نشان از استعداد خارق‌العاده‌ی او به عنوان یک بازیگر دارد.

درام حماسی «مادر هند» به کارگردانی محبوب خان نقطه‌ی اوج حرفه‌ی نرجس بود که برای او نامزدی اسکار را به ارمغان آورد. نرگس همچنین برای بازی در فیلم «شب و روز» اولین جایزه‌ی ملی فیلم را در بخش بهترین بازیگر زن دریافت کرد. او با وجود اینکه بازیگری را در اوج موفقیت حرفه‌ای‌اش کنار گذاشت، به اندازه‌ی کافی بازی‌های خوب از خود به یادگار گذاشته است که بتوانیم او را در دسته‌ی بهترین‌های تمام دوران قرار دهیم. «آواره» (Awaara)، «مادر هند»، «شب و روز» از جمله فیلم‌های مهم این بازیگرند.

۳. مینا کوماری

کوماری که به خاطر نقش‌های پر هیجانش روی پرده ملکه‌ی تراژدی سینمای هند لقب گرفت، در دهه‌های ۱۹۵۰ و ۱۹۶۰ با قلب و روحش بر بالیوود حکومت کرد. او در ایفای نقش زن‌هایی که مورد بدرفتاری مردان زندگی‌شان و به طور کلی جامعه قرار می‌گرفتند تخصص داشت. میلیون‌ها زن هندی با نقش‌های او همذات‌پنداری می‌کردند و همین باعث می‌شد که فیلم‌های تراژیک و گریه‌آور او پولساز شوند.

کوماری گهگاه هم به سراغ نقش‌های کمدی و کلیشه‌ای که رقص و آواز در آن‌ها زیاد بود می‌رفت؛ اما بازی او در نقش‌های واقع‌گرایانه‌ای که زندگی غم‌انگیز زنان را به تصویر می‌کشیدند همچنان در خاطرها مانده است. او اولین برنده‌ی جایزه‌ی بهترین بازیگر زن جشنواره‌ی فیلم‌فیر بود. کوماری نقش انسانی زجرکشیده را طوری بازی می‌کرد که تقریباً می‌توانستید در چشمان سیاه اشکبار او غرق شوید.

زندگی شخصی او هم مثل نقش‌هایی که اغلب بازی می‌کرد غم‌انگیز و دردناک بود. او زنی بود که از عاشق شدن و پیروی از قلبش نمی‌ترسید. او که بارها از مردان زندگی خود دلسرد شده بود به الکل و مردان جوان‌تر پناه می‌برد. ساتیاجیت رای، کارگردان بزرگ سینمای هند، او را بازیگری با بالاترین سطح مهارت و توانایی توصیف کرده و منتقدان سینمایی هنوز هم از توصیف استعداد بی‌نظیر او عاجزند. مینا کوماری مدت کوتاهی پس از اکران فیلم معروفش «پاکیزه» در ۱۹۷۲ درگذشت. «ارباب، همسر و غلام» (Sahib Bibi Aur Ghulam)، «من ساکت خواهم ماند» (Main Chup Rahungi) و پاکیزه (Pakeezah) از فیلم‌های مهم او هستند.

۴. ویجینتی مالا

از ویجینتی مالا اغلب به عنوان اولین سوپراستار زن سینمای هند یاد می‌شود که تعجبی هم ندارد. او بسیار زیبا و شبیه به یک الهه بود. رقصیدنش هم مثل یک پری بهشتی بود و علاوه بر همه‌ی این‌ها مهارت بازیگری‌اش او را در اوج نگه می‌داشت. او در اقدامی جسورانه از پذیرفتن جایزه‌ی بهترین بازیگر نقش مکمل زن فیلم‌فیر برای ایفای نقش در فیلم «دوداس» (Devdas) خودداری کرد، چرا که معتقد بود بازی او به اندازه‌ی بازی سوچیترا سن در همان فیلم ماهرانه بوده است.

او در طول دوران حرفه‌ای‌اش با تغییر و تحولات زمان پیش می‌رفت؛ به طوری که حتی در فیلم «سنگام» (Sangam) به کارگردانی راج کاپور لباس شنا پوشید که حرکت پیشرویی محسوب می‌شد. او رابطه‌ی کاری پرباری با دیو آناند داشت. قطعه‌ی رقص معروف او به نام «چنین چیزی روی لب» (Hoton Pe Aisi Baat) که تنها با یک برداشت فیلم‌برداری شد، هنوز هم می‌تواند یک سالن رقص را به هیاهو بیندازد. ویجینتی در تعدادی از آثار کلاسیک سینمای هند مثل «مادهوماتی» (Madhumati)، «عصر جدید» (Naya Daur) و «آمپرالی» (Amrapali) کار کرده است. او امروز دهه‌ی نودم زندگی‌اش را پشت سر می‌گذارد.

۵. هما مالینی

ما او را به نام بسنتی می‌شناسیم، همان دختر روستایی نترس فیلم معروف و محبوب «شعله» که هم شبیه سری دوی است و هم می‌توان تأثیرش را در بازی و شیطنت‌ها و میمیک‌های خاص سری دوی دید. اما در هند هما مالینی «دختر رؤیایی» مورد علاقه‌ی همه بود که از اوایل دهه‌ی ۱۹۷۰ تا بیش از یک دهه ملکه‌ی بلامنازع بالیوود بود. او برای بزرگ‌ترین فیلمسازان صنعت سینما بهترین انتخاب بود و ظاهر زیبای تامیلیایی او هم موفقیتش را تضمین می‌کرد. مالینی در زمینه‌ی رقص کلاسیک هندی آموزش دیده بود، مهارتی که از آن بسیار بهره برد، چرا که از بازیگران زن آن دوران انتظار می‌رفت بتوانند رقص‌های زیادی را سرصحنه اجرا کنند. سنگ قرمز (Lal Patthar)، سیتا و گیتا (Seeta Aur Geeta)، شعله (Sholay)، این‌ها مهم‌ترین فیلم‎‌های این بازیگرند.

۶. رکا

شکی نیست که رکا مظهر زنانگی (diva) در بالیوود است. سیر تحول او از یک نوستاره‌ی دیده‌نشده و با اضافه وزن به بازیگری مهم، خیره‌کننده و خوش‌اندام حقیقتاً خارق‌العاده است. او را در اوایل کارش صرفاً یک سمبل جاذبه‌ی جنسی و کسی که نسبت به بازیگری بی‌تفاوت به نظر می‌رسید می‌دانستند. اما از دهه‌ی ۱۹۸۰ به بعد کم‌کم موفق شد خودش را به عنوان بازیگری جدی با گرایش به تجربه‌ی حضور در سینمای هنری فمینیستی تثبیت کند. رکا همیشه به عنوان زوج هنری آمیتا باچان، که منبع شایعات بی‌پایان در میان طرفداران بالیوود بودند، در خاطرها خواهد ماند. خوب‌صورت (Khoobsurat)، خون روی پیشانی (Khoon Bhari Maang) ، عمر و جان (Umrao Jaan) فیلم‌های مهم این بازیگر کهنه‌کار هندی هستند.

۷. سری دوی

سری دوی، که خیلی زود او را از دست دادیم، هم مثل هما مالینی و ریکا، دختر تامیلیایی دیگری از جنوب هند بود که به بمبئی آمد و تبدیل به یک بازیگر تراز اول شد. اولین چیزی که با شنیدن نام او به ذهن ما خطور می‌کند، چهره‌ای زیباست که با لبخندی معصومانه پوشیده شده است. شکار کاپور که کارگردانی فیلم مشهور «آقای هند» را برعهده داشت، یک بار درباره‌ی او گفت: «صورت سری دوی نمی‌داند بدنش با مردم چه‌ها می‌کند!». اینکه بگوییم سری دوی در دهه‌ی ۱۹۸۰ و اوایل دهه‌ی ۱۹۹۰ عملاً بر سینمای هند سلطنت می‌کرد، تازه او را دست‌کم گرفته‌ایم. او یکی از معدود بازیگرانی بود که در بهترین زمان ممکن وارد این صنعت شد. کافی است آن قسمت از فیلم «آقای هند» که سری دوی ادای چارلی چاپلین را درمی‌آورد تماشا کنید. این اداها و میمیک‌های بامزه‌ی سری دوی یکی از ویژگی‌های اصلی بازیگری اوست.

سری دوی رقصنده‌ای بااستعداد هم بود و در نقش‌های کمدی عالی عمل می‌کرد. بازی او در ترانه‌ی «هاوا هاوایی» در «آقای هند» همچنان یکی از خنده‌دارترین سکانس‌ها محسوب می‌شود. تنوع نقش‌هایی که او در اوج دوران حرفه‌ای‌اش ایفا کرد، خود می‌تواند یک درس بازیگری باشد. چه بازی او در نقش یک شخصیت دچار عقب‌ماندگی در فیلم «آسیب» (Sadma) و چه زمانی که در نقش جذاب یک زن‌مار در فیلم «ملکه مارها» (Nagina) بازی کرد (ترانه و رقص معروف این فیلم را که حتماً به خاطر دارید).

سری دوی بی‌همتا و در نوع خود خاص بود. او با فیلم‌هایی مثل «چاندنی» (Chandni)، «حیله‌گر» (ChaalBaaz) و «لحظات» (Lamhe) خود را به عنوان یکی از بزرگان سینمای هند تثبیت کرد. موفقیت چشمگیر سری دوی در فیلم «مرد شجاع» (Himmatwala) محصول ۱۹۸۳، باعث شد به او برچسب ناخوشایند «پاهای خوشگل» را بزنند. طولی نکشید که او کسانی را که قصد تخریب او را داشتند با ایفای نقش‌های زنان قوی و با نوعی جاذبه‌ی جنسی که قبلاً در بالیوود دیده نشده بود، ساکت کرد.

۸. مدهوری دیکشیت

به راحتی می‌توان درک کرد که چرا مدهوری دیکشیت ملکه‌ی بالیوود در دهه‌ی ۱۹۹۰ بود. دیکشیت با آن لبخند بی‌نقص و مهارت‌های درجه‌ یکش در رقصیدن قادر بود حتی در فیلم‌های مردمحور هم همه‌ی توجه‌ها را از آن خود کند. دیکشیت علاوه بر اینکه بازیگر توانمندی بود، سابقه‌ی پاک و بی‌حاشیه‌اش هم کمک کرد که به مدت تقریباً یک دهه، محبوب همه‌ی مردم باشد. او در شکل‌گیری استاندارد امروز سینمای هند برای گنجاندن آهنگ‌های «آیتمی» در تقریباً همه‌ی فیلم‌های مهم، تأثیرگذار بود.

دیکشیت جانشین شایسته‌ای بر تخت سلطنت سری دوی بود. پریتیش نندی، سردبیر وقت مجله‌ی The Illustrated Weekly of India، عکس او را بر جلد مجله زد و زیر آن نوشت: «سری دوی از در بیرون می‌رود، مدهوری دیکشیت وارد می‌شود». آن زمان نندی نمی‌دانست که سخنانش چه رقابتی در بالیوود به راه خواهد انداخت. شاید زیبایی مدهوری دیکشیت همان اول به چشم شما نیاید اما به مرور از او خوش‌تان می‌آید؛ یا همان‌طور که خودم دوست دارم توصیف کنم؛ دیکشیت برای پسرها نیست، این مردها هستند که به درد او می‌خورند!

یکی از ویژگی‌های نادر دوران حرفه‌ای دیکشیت، سابقه‌ی همکاری با دو نسل از بازیگران پدر و پسر بود مثل وینود خانا و پسر او آکشی خانا و ریشی کاپور و پسرش رانبیر کاپور. دیکشیت در طول دهه‌ی ۱۹۹۰ بی‌رقیب بود و با موفقیت بزرگش در فیلم «من برای تو چه کسی هستم؟» به نوک قلّه‌ی حرفه‌ی خود رسید. تا به امروز هیچ بازیگری، خصوصاً در بالیوود مردمحور نتوانسته است برای مدتی طولانی چنین جایگاهی را از آن خود کند. از جمله فیلم‌های مهم او می‌توان به پسر (Beta)، من برای تو چه کسی هستم؟ (Hum Aapke Hain Koun..!)، دل دیوانه است (Dil To Pagal Hai) و دوداس (Devdas) اشاره کرد.

۹. کاجول

بهترین ویژگی کاجول این است که خود را به عنوان یک بازیگر یا به طور کلی به عنوان فردی مشهور چندان جدی نمی‌گیرد. بازیگری در خون او بود و توانست با کمک کمی پارتی‌بازی به آسانی به تهیه‌کنندگان و کارگردان‌ها دسترسی پیدا کند. کاجول اوایل به دلیل شخصیت رک و بی‌پرده‌اش با مشکلات زیادی روبه‌رو شد، اما فقط کافی‌ است کمی با کسی نزدیک شود آن وقت می‌تواند در نهایت جای خود را در دل او باز کند. استعداد ذاتی او در بازیگری در کنار شخصیت پرجنب‌وجوش‌اش باعث شد که در اواخر دهه‌ی ۱۹۹۰ به ستاره‌ی شماره‌ی یک بالیوود تبدیل شود. او به لطف رابطه‌های کاری‌اش با دوستانی مثل کاران جوهر، آدیتیا چوپرا و شاهرخ خان توانست یکی پس از دیگری در فیلم‌های پرفروش نقش‌آفرینی کند.

کاجول شاید در فیلم‌های زیادی بازی نکرده باشد، اما تک‌تک کارهای او در رزومه‌اش نقطه‌ی عطفی در بالیوود محسوب می‌شوند. او با ایفای نقش «سیمران»، یک دختر پنجابی بریتانیایی که جرأت می‌کند عاشق مردی برخلاف میل پدرش شود، در فیلم «داماد عاشق عروس را می‌برد» محصول ۱۹۹۵، میان زنان هندی چه در داخل و چه خارج از کشور بسیار پرطرفدار شد. حتماً سر و صدا و تحولی که فیلم «داره یه اتفاقایی می‌افته» (Kuch Kuch Hota Hai) در کنار شاهرخ خان در سینمای هند به پا کرد، به خاطر دارید.

کاجول از این نظر هم متفاوت بود که اهمیت نمی‌داد حتماً بدن بسیار لاغری داشته باشد و به این شکل، هنجارهای بالیوود را پس می‌زد. او در عوض اجازه داد استعداد ذاتی‌اش در بازیگری خود را نشان دهد و به یکی از محبوب‌ترین بازیگران زن هندی تبدیل شود. از دیگر فیلم‌های مهم او می‌توان به «گاهی شادی گاهی غم» (Kabhi Khushi Kabhie Gham) و «داماد عاشق عروس را می‌برد» (Dilwale Dulhania Le Jayenge) اشاره کرد.

۱۰. آیشواریا رای

اینکه برنده‌ی «دختر شایسته‌ی» جهان در سال ۱۹۹۴ به یک ستاره‌ی بالیوود تبدیل شود، تقریباً اجتناب‌ناپذیر به نظر می‌رسید. اما این موفقیت به همین سادگی هم نصیب خانم رای نشد. او پس از چندین شکست در عرصه‌ی بازیگری در دهه‌ی ۱۹۹۰، تقریباً از دنیای بازیگری کنار گذاشته شد اما سال ۱۹۹۹ دوباره برگشت و با دو فیلم موفق متوالی ثابت کرد که می‌تواند پابه‌پای بهترین‌ها برقصد، هر چند در رابطه با مهارت‌های بازیگری او همچنان شک و تردید وجود داشته باشد.

رای تلاش کرد راه خود را به هالیوود باز کند که چندان موفقیت‌آمیز از آب درنیامد؛ البته او را بر فرش قرمز جشنواره‌های بین‌المللی مهم می‌بینیم. او سال ۲۰۰۷، زمانی که در اوج موفقیت خود بود، با آبیشک باچان، پسر آمیتا باچان افسانه‌ای ازدواج کرد. او پس از ازدواج هم به بازیگری ادامه داد و ثابت کرد که بازیگران زن متأهل هندی هم می‌توانند موفق باشند. «من قلبم را برای محبوبم می‌فرستم» (Hum Dil De Chuke Sanam)، «موج دو» (Dhoom 2)، «دوداس» (Devdas) از جمله فیلم‌های مهم او هستند.

۱۱. دیپیکا پادوکونه

دیپیکا پادوکونه ستاره‌ی این روزهای بالیوود با زیرکی توانست در چندین فیلم نقش مقابل شاهرخ خان را به دست بیاورد و با او همبازی شود. به این ترتیب حضور خود را در مجموعه‌ای از فیلم‌های پرفروش تضمین کرد. از زمان اولین بازی خوب او در فیلم «ام شنتی ام»، مقابل شاهرخ خان، پادوکونه توانست خود را به عنوان یک بازیگر حائز اهمیت ثابت کند. البته پوست تیره‌ی خوش‌رنگ و حرکات رقص قوی او هم در دیده شدن او بی‌تأثیر نبودند. فیلم‌هایی که پادوکونه بدون همراهی شاهرخ خان در آن‌ها نقش‌آفرینی کرد هم به همان اندازه موفق از آب درآمدند و این ثابت می‌کند که این دختر بنگلوری خود می‌تواند به تنهایی بالیوود را فتح کند. عشق امروزی (Love Aaj Kal)، ام شنتی ام (Om Shanti Om)، جوانی و دیوانگی (Yeh Jawaani Hai Deewani)، رام لیلا (Ram Leela) از جمله فیلم‌های مهم او به شمار می‌روند.

۱۲. کانگانا رانوت

کانگانا با سه جایزه‌ی ملی ثابت کرده است که بی‌بروبرگشت بهترین بازیگر زن امروز بالیوود است. او آرام آرام پیشرفت کرد، بارها در نقش‌های چالش‌برانگیز دچار تردید شد و در موارد دیگر دست روی انتخاب‌های اشتباهی گذاشت. اما وقتی با فیلم «مد» (Fashion) و سپس در فیلم «ازدواج تانو و مانو» (Tanu Weds Manu) مسیر درست خود را پیدا کرد، دیگر به عقب برنگشت. بازی او در فیلم «ملکه» (Queen) احتمالاً یکی از بهترین‌های تمام دوران است. او هنوز جوان است پس مطمئن باشید در آینده ایفای نقش‌های فوق‌العاده‌ای در پیش خواهد داشت.

۱۳. ویدیا بالن

ویدیا بالن معادل استعداد ناب بازیگری است. اولین کار بالن نقشی کلیشه‌ای در فیلم «زن متأهل» (Parineeta) بود؛ اما مسیر حرفه‌ای‌اش بسیار غیرقابل‌پیش‌بینی از آب درآمد. درست زمانی که فکر کردید روش او را در انتخاب نقش‌ها فهمیده‌اید، با فیلمی مثل «عکس کثیف» (The Dirty Picture) شما را غافلگیر می‌کند. او به عنوان یک بازیگر به هیچ وجه خود را به قواعد محدودکننده مقید نمی‌کند. او خودباوری و اعتمادبه‌نفس خوبی دارد و وقتی پای بازیگری وسط باشد، کاملاً آماده است از مرزها فراتر برود. ویدیا بالن یکی از هیجان‌انگیزترین بازیگران این روزهای بالیوود است

۱۴. اسمیتا پاتیل

اسمیتا پاتیل دختر جنبش سینمای موازی هند بود. او پس از فارغ التحصیلی از مؤسسه‌ی فیلم و تلویزیون هند، در اولین فیلمش به نام «چارانداس چور» (Charandas Chor) به کارگردانی شیام بنگال نقش‌آفرینی کرد. او که به رقیب سرسختی برای شبانه اعظمی تبدیل شده بود، با تمام فیلمسازان برتر هنری زمان خود کار کرد و بازی‌هایی فراموش‌نشدنی در فیلم‌هایی مثل «تکان ناگهانی» (Manthan)، «نقش» (Bhumika)، «خشم» (Aakrosh) و «ادویه تند» (Mirch Masala) ارائه داد. پاتیل برای گسترش دامنه‌ی فعالیت خود در سینمای جریان اصلی تجاری هم شروع به کار کرد که توانست موفقیت محدودی کسب کند. ترکیب پاتیل و آمیتا باچان بر پرده‌ی سینما آنقدر کامل بود که در سه فیلم دیگر هم با یکدیگر همکاری کردند. اجرای او در قطعه‌ی (Aaj Rapat Jaye) از فیلم «نمک حلال» (Namak Halaal) همچنان آهنگ موردعلاقه‌ی طرفداران قدیمی‌اش است. مرگ نابهنگام اسمیتا پاتیل همه را شوکه کرد و صنعت فیلم را از یکی از بااستعدادترین بازیگرها بی‌نصیب گذاشت.

۱۵. شبانه اعظمی

شبانه اعظمی به عنوان تنها بازیگر هندی که برنده‌ی پنج جایزه‌ی ملی در بازیگری شده است، رکورددار است. او در محیطی سیاسی بزرگ شد که بازتاب آن را می‌توان در انتخاب نقش‌ها و فعالیت‌های اجتماعی او هم مشاهده کرد. شبانه، اعجوبه‌ی جاودانه‌ی بازیگری در سینمای هند، دائماً از فرهنگ ساخت قطعات رقص و آواز در سینما انتقاد می‌کرد و معتقد بود که این رویه نسبت به زنان توهین‌آمیز است. او این توانایی ذاتی را داشت که در قالب هر نقشی، خواه متعارف باشد یا نامتعارف، فرو برود؛ مثل بازی او در نقش یک جادوگر در فیلم «عنکبوت» (Makdee) یا ایفای نقش یک زن سرسخت و پوست‌کلفت در فیلم «مادرخوانده» (Godmother). او همچنین شانس خود را در سینمای غرب با فیلم‌هایی مثل «شهر لذت» (City of Joy) و «پسر پلنگ صورتی» Son of) (the Pink Panther امتحان کرد. اعظمی در سال ۲۰۱۲ ریاست هیئت داوران جشنواره‌ی فیلم ابوظبی را برعهده داشت.

۱۶. نوتان

از نوتان می‌توان به عنوان یکی از بهترین بازیگران زن هندی تمام دوران نام برد. او در طول دوران حرفه‌ای خود در بیش از هفتاد فیلم نقش‌آفرینی کرد. نوتان به بازی در نقش‌های غیرمتعارف معروف بود چرا که شجاع بود و نقش‌هایی را قبول می‌کرد که هیچکس دیگری نمی‌پذیرفت. او کار خود را در چهارده سالگی در ۱۹۵۰ با فیلمی به نام «دختر ما» (Hamari Beti) که مادرش کارگردانی آن را برعهده داشت. پس از آن در ۱۹۵۱ در فیلم‌هایی چون «ملکه‌ی مارها» (Nagina) و «ما مردم» (Hum Log) بازی کرد. نقش‌آفرینی او در فیلم «حد» (Seema) در ۱۹۵۵ توجه‌ها را به سمت او جلب کرد. او در طول سال‌ها به بازی در نقش‌های سخت ادامه داد و در فیلم‌هایی مثل «سوجاتا» (Sujata)، «باندینی» (Bandini)، «میلان» (Milan) و فیلم «من ریحان دارم تو حیاط داری» (Main Tulsi Tere Aangan Ki) نقش‌آفرینی کرد.

منبع: thecinemaholic ، timeout

Adblock test (Why?)

لینک منبع خبر