کارشناسان همچنین به این نکته اشاره می‌کنند که حباب‌های هوا احتمالا غبار یا ذراتی یخی هستند که درطول پیاده‌روی‌های فضایی از فضانوردان آزاد می‌شوند. جاشو کولول، دانشمند سیاره‌شناس در دانشگاه فلوریدای مرکزی می‌گوید: «حباب‌های گازی که درون سیال حرکت می‌کنند، هنگام آمدن به سطح، خط کاملا مستقیمی را دنبال نمی‌کنند.» درحالی‌که حباب‌های ادعاشده از یک نقطه‌ی مبداء مشترک پخش می‌شوند و با سرعتی ثابت در خطوط کاملا مستقیم حرکت می‌کنند.

درنهایت این پرسش مطرح می‌شود که چرا ناسا اصلا دارد چنین کارهایی را انجام می‌دهد؟ اگر سفرهای فضایی جعلی بود، آیا آن‌ها نمی‌توانستند به‌جای پیروی از پروتکل‌های خسته‌کننده و مواجهه با تاخیرهای متعدد، فیلم‌های فضایی هیجان‌انگیزتری بسازند؟

به‌سختی می‌توان تصور کرد که آژانس فضایی آمریکا که سالانه نزدیک به ۳٫۱ میلیارد دلار برای برنامه ایستگاه فضایی هزینه می‌کند، به خود زحمت بدهد یک استودیوی ضبط فیلم پیچیده و کسالت‌آور برای جعل سفر به فضا بسازد.

برای شناسایی ایستگاه فضایی از روی زمین حتی به تلسکوپ نیاز نداریم؛‌ زیرا هر ۲۴ ساعت یک‌بار، ۱۶ مرتبه به دور زمین می‌چرخد. بااین‌حال استفاده از دوربین دوچشمی می‌تواند مفید باشد. ایستگاه فضایی بین‌المللی به لطف اندازه‌ی عظیم، کیفیت بازتابی و نزدیکی به زمین، سومین جسم درخشان در آسمان پس از ماه و زهره محسوب می‌شود.

برخی استدلال کرده‌اند که چنین سطحی از بدبینی که به شکل‌گیری نظریات توطئه‌ی جدید منجر می‌شود، ریشه‌های عمیق در بحران گسترده‌تر اعتماد به دولت دارد. این بحران با حوادث مختلف مانند اسناد محرمانه‌ی پنتاگون درباره‌ی یوفوها یا ترور جان اف کندی، رئیس‌جمهور پیشین آمریکا تشدید شد.

با ظهور شبکه‌های اجتماعی، این نظریه‌ها جای پای محکمی در فضای مجازی پیدا کرده و فرصت یافته‌اند تا مخاطبان جدید به‌دست آورند. این وضعیت را با الگوریتم‌هایی ترکیب کنید که راه‌های جدید تسریع انتشار این نظریه‌ها را به کمال رسانده‌اند. آنگاه به راحتی می‌توان فهمید که چرا باور به آن‌ها تا به امروز ادامه داشته است.

Adblock test (Why?)

منبع خبر