پیاده‌روی نیازی به تجهیزات خاص یا عضویت در باشگاه ندارد و ورزشی کاملا رایگان است.
پیاده‌روی نیازی به پیچیدگی ندارد. حتی یک پیاده‌روی روزانه ده دقیقه‌ای سریع می‌تواند فواید زیادی برای سلامتی داشته باشد و می‌تواند با آن حداقل بخشی از ۱۵۰ دقیقه فعالیت هوازی مورد نیازمان در هفته که توسط سازمان جهانی بهداشت توصیه شده، پر کنیم.
با این حال راه رفتن پیچیده‌تر از آن چیزی است که بسیاری از ما تصور می‌کنیم. خود قائم ماندن مستلزم هماهنگی بین سیستم‌های بینایی، حس دهلیزی گوش (احساسات مرتبط با حرکاتی مانند چرخش، چرخش یا حرکت سریع) و حس عمقی (آگاهی از مکان بدن ما در فضا) است.
اما به هر حال اینها خودکار انجام می‌شوند و نیاز به تلاش ذهنی و مهارت بدنی ندارد. یعنی اینها را نمی‌تواند به اندازه ورزش‌های دیگر تقویت کند.
اما تصور کنید به جای خودکار راه رفتن، مغز و بدن خود را با راه رفتن به عقب به چالش بکشیم! این تغییر جهت نه تنها توجه ما را بیشتر می‌طلبد، بلکه ممکن است مزایای سلامتی بیشتری نیز به همراه داشته باشد. وقتی به عقب راه می‌رویم، زمان بیشتری طول می‌کشد تا مغز ما نیازهای اضافی هماهنگ‌سازی این سیستم‌ها را پردازش کند.
یکی از بهترین مزایای راه رفتن به عقب، بهبود ثبات و تعادل است. راه رفتن به عقب می‌تواند راه رفتن عادی و تعادل را برای بزرگسالان سالم و مبتلایان به آرتروز زانو بهبود بخشد . راه رفتن به سمت عقب باعث می‌شود که ما گام‌های کوتاه‌تر و مکررتری برداریم که منجر به بهبود استقامت عضلانی برای عضلات پایین ساق پا می‌شود و در عین حال بار روی مفاصل را کاهش می‌دهد.
اگر در سطح شیب‌دار به عقب برویم، می‌تواند دامنه حرکتی مفاصل و عضلات را تغییر دهد و باعث تسکین درد در بیماری‌هایی مانند التهاب فاشیای کف پا که یکی از شایع‌ترین علل درد پاشنه پا است، شود.
تغییرات وضعیتی که با راه رفتن به عقب ایجاد می‌شود، از عضلات حمایت کننده ستون فقرات کمری نیز استفاده می‌کند. پس پیاده‌روی به عقب می‌تواند ورزش مفیدی برای افراد مبتلا به کمردرد مزمن باشد.
راه رفتن به عقب حتی برای شناسایی و بهبود تعادل و سرعت راه رفتن در بیماران مبتلا به بیماری های عصبی یا به دنبال سکته مزمن استفاده شود.
پیاده روی عادی می تواند به ما در حفظ وزن سالم کمک کند، راه رفتن به عقب ممکن است حتی موثرتر باشد. مصرف انرژی هنگام راه رفتن به عقب تقریباً ۴۰ درصد بیشتر از راه رفتن با همان سرعت به جلو است..
دویدن به عقب قدرت ماهیچه های مهم پیرامون زانو را افزایش می دهد، که نه تنها باعث پیشگیری از آسیب می شود، بلکه توانایی ما برای تولید قدرت و عملکرد ورزشی را نیز به همراه دارد.
دویدن مداوم به عقب باعث کاهش انرژی ما در هنگام دویدن به جلو می‌شود. این پیشرفت‌ها در میزان مصرف انرژی دویدن حتی برای دونده‌های باتجربه با تکنیک، مفید است.
اگر راه رفتن به عقب به نظرتان خیلی ساده است و می‌خواهید یک مرحله سختش کنید، شروع به کشیدن وزنه کنید.
این کار عضلات پیرامون زانو و نیز قلب و ریه های شما را تقویت می‌کند. کشیدن رو به عقب سورتمه می‌تواند یکی از این کارها باشد.
کشیدن وزنه‌ها به اندازه ۱۰ درصد وزن کل بدن، سرعت فعالیت ورزشکاران جوان را بهبود می‌بخشد.
چگونه می‌توان پیاده روی به عقب را به برنامه ورزشی خود اضافه کنید؟
هنگام راه رفتن به عقب، احتمال دارد متوجه موانع و خطراتی که ممکن است با آنها تصادف کنیمنشویم، بنابراین به منظور ایمنی، بهتر است از داخل خانه شروع کنید، جایی که با کسی تصادم نکنید یا در فضای باز و مطمئن.
در مقابل میل به انحراف بدن خود و نگاه کردن به شانه خود مقاومت کنید. سر و قفسه سینه خود را صاف نگه دارید. برای هر گام انگشت شست پا به عقب برسید و از پا تا پاشنه پا بچرخید.
هنگامی که در راه رفتن به عقب اعتماد به نفس بیشتری پیدا کردید، می‌توانید شروع به سرعت بخشیدن به کار کنید و حتی به تردمیل بروید و در صورت لزوم حتما از ریل‌های راهنما استفاده کنید. اگر از وزنه استفاده می کنید، سبک را شروع کنید. به جای مسافت های طولانی، روی ست‌های متعدد تمرکز کنید.
منبع: The Conversation
دیدگاهتان را بنویسید