روزی در سال ۱۹۸۴ کشف شگفتانگیزی حاصل شد. دانشمندان ردپاها و آثار پوستی دایناسورها را در همان کرانهی شمالی رودخانهی کلوایل کشف کردند. آنها با توجه به این کشف بهسرعت استخوانهای قدیمی را بازیابی کردند و متوجه شدند این استخوانها متعلق به دایناسورها هستند. بهاینترتیب بحث داغی در میان دیرینهشناسان شکل گرفت. قطعا امکان نداشت جانورانی که در این نقطهی شمالی از زمین زندگی میکردند، خونسرد بوده باشند. بهاینترتیب فرضیههایی به قدمت یک قرن زیر سؤال رفتند و بحثهای جنجالی رونق گرفتند.
با افزایش یافتهها، شواهد گیجکنندهتر شدند. حتی در روزهای اول تعداد زیادی فسیل گونهی گیاهخوار گاومانند ادمونتوسور و یکی از خویشاوندان ناشناختهی تریسراتوپس و همچنین یکی از دندانهای شکارچی الکتروسور، تیرانوسوری هماندازه با فیل دریایی متوسط، کشف شده بودند.
در واقع دایناسورهای قطبی وجود داشتند اما چگونگی بقای آنها مشخص نبود. خوشبختانه یک توضیح ساده برای این مسئله وجود داشت: آنها زمانی که قطب گرم بود در آنجا زندگی میکردند و سپس مهاجرت کردند. احتمالا این دایناسورها مانند خویشاوندان دور خود، پرستوهای کنونی شمالی، تنها در طول تابستان به قطب میرفتند و سپس در زمستان به اقلیمی گرمتر مهاجرت میکردند. به گفتهی برخی کارشناسان، این گونهها احتمالا فاصلههایی تا ۳۲۰۰ کیلومتر را میپیمودند.
در یک روز تابستانی خنک در اواخر کرتاسه، گلهای بزرگ از هادروسورها از میان یک دشت سیلابی گلآلود در شمالگان عبور کردند. دمای هوا به ۱۰ الی ۲۰ درجهی سانتیگراد میرسید و گیاهخوارهای گاومانند با منقارهای بدون دندان خود برای آسیاب کردن گیاهان و دمهای عظیم، زمستانی سخت با دماهای منجمدکننده را پشت سر گذاشتند. هزاران عدد از این گونهها در تمام سنین، از نوزاد تا نوجوان و بزرگسال در این گله وجود داشتند.
گشت و گذار آنها در میان گل و لای شاید دقیقهها به طول میانجامید اما ردپاهای باقیمانده از آنها خیلی زود با سطح بیشتری از رسوب پوشیده میشد. این رسوبها تا زمان حال باقی ماندند بهطوریکه دانشمندان در سال ۲۰۱۴ آنها را کشف کردند. ردپاها بهخوبی حفظ شده بودند و حتی امکان تخمین ابعاد پای دایناسورها را میدادند.
دیدگاهتان را بنویسید