اسمیت همچنین به بررسی دو نمونه‌ی متفاوت از پیشرفتهای فناوری در مقاله‌ی خود می‌پردازد. در نمونه‌ی اول، سرعت کاوشگرها از تاریخ اولین پرتاب به صورت خطی افزایش می‌یابد. در نمونه‌ی دوم، سرعت به صورت نمایی افزایش می‌یابد. اسمیت برای هر نمونه به بررسی دو مثال می‌پردازد. یکی برای کاوشگری که از زمین (تمدن فرازمینی غیرفعال) به تمدن فرازمینی فعال ارسال می‌شود؛ و دومین مثال برای کاوشگری که از تمدن فرازمینی فعال به تمدن فرازمینی غیرفعال (زمین) ارسال می‌شود.
در اولین نمونه، کاوشگرهایی مثل وویجر که وارد فضای میان‌ستاره‌ای شده‌اند از اولین کاوشگرهای ارسالی خواهند بود. البته اسمیت معتقد است باید با احتیاط این ایده را به کار برد با این‌حال برای تکمیل بحث از آن استفاده می‌کند. به گفته‌ی او:
اسمیت با یک مثال نشان می‌دهد کاوشگر نسل بعدی هر صد سال یک بار و پس از گذار زمین از تمدنی غیرفعال به تمدن فعال پرتاب می‌شود. موشک گدارد و کاوشگرهای وویجر هم در یک بازه‌ی صد ساله پرتاب شدند.
بر اساس محاسبات اسمیت، کاوشگر وویجر ۲ که کاوشگر نسل صفر بشریت در نظر گرفته می‌شود، تقریبا در طول ۸۰ هزار سال به یک هدف میان‌ستاره‌ای نزدیک خواهد رسید. به‌این‌ترتیب بشریت هر ۱۰۰ سال یک بار، کاوشگر بعدی را به مقصدی یکسان ارسال می‌کند.
در طی ۲۷۰۰ سال، کاوشگر نسل بیست و هفتم ارسال می‌شود. چنین کاوشگری بسیار پیشرفته‌تر است و با سرعت بیشتری حرکت می‌کند و تنها در ۵۵۶۰ سال به مقصد کاوشگر نسل صفر می‌رسد که ۷۴ هزار سال پیش از رسیدن کاوشگر وویجر ۲ به مقصد است.
اما در این مثال، کاوشگرهای زمینی به ستاره‌ای نسبتا نزدیک ارسال می‌شوند. حالا چه اتفاقی رخ می‌دهد اگر با افزایش محدوده‌ی دسترسی، کاوشگری را به ستاره‌ای در فاصله‌ی ۱۰۰ سال نوری ارسال کنیم؟ در چنین نمونه‌ای، نسل صد و چهلم کاوشگرها اولین کاوشگری خواهد بود که به مقصد می‌رسد. چنین کاوشگری در سال ۱۴ هزارم از برنامه‌ی کاوش میان‌ستاره‌ای فرستاده می‌شود و قطعا بسیار سریع‌تر از کاوشگر نسل صفری مثل وویجر ۲ خواهد بود. این کاوشگر ۲۸۲۰۰ سال پس از آغاز برنامه به مقصد می‌رسد و اولین کاوشگری که در این سناریو ارسال شده است تا ۱۹۷۲۰۰۰ سال بعد به مقصد نمی‌رسد.
در چنین سناریویی تفاوتی ندارد که کاوشگر موردنظر وویجر ۲ یا پایونیز ۱۱ باشد. لوح طلایی الهام‌بخش وویجر ۲ برای معرفی بشر به فرازمینی‌ها در واقع یک کار بیهوده به حساب می‌آید. تمدن فرازمینی بسیار زودتر از رسیدن لوح طلایی درباره‌ی بشر اطلاعات به دست خواهد آورد.
آمار برای تمدن فرازمینی فعالی که در یک سناریوی خطی کاوشگرها را به زمین ارسال می‌کند، مشابه است؛ اما با اینکه کاوشگرهای اولیه‌ی ما بسیار کند هستند، تمدن فرازمینی پیشرفته‌تر کاوشگرهای سریع‌تری را خواهد داشت.
بر اساس محاسبات اسمیت، سرعت کاوشگرهای چنین تمدن‌هایی می‌تواند به یک دهم سرعت نور برسد و طول برنامه ۲۰۰ هزار سال خواهد شد. در نتیجه شکاف تقریبی ۲ میلیون ساله بین رسیدن کاوشگر نسل صفر و کاوشگرهای یک دهم سرعت نوری آن‌ها نخواهد بود.
اما اولین کاوشگر پیشرفتهای که به زمین برسد، قطعا نسبت به استاندارهای ما بسیار پیشرفته خواهد بود و ممکن است نتوانیم اطلاعاتی را از آن‌ها به دست بیاوریم. همچنین شاید نتوانیم از روش مهندسی معکوس برای رمزگشایی آن استفاده کنیم و حتی در درک مفاهیم آن دچار مشکل شویم. این نمونه‌ها از نوع گسترش خطی هستند که در آن‌ها سرعت کاوشگرها به صورت خطی افزایش می‌یابد؛ اما اسمیت کار خود را به اینجا ختم نمی‌کند. او همچنین دو نمونه را با افزایش سرعت نمایی بررسی می‌کند.
دیدگاهتان را بنویسید