فناوری لیتیوم-یون سابقه‌ی بسیار زیادی دارد و سال‌هاست برای گجت‌های مختلف مانند گوشی‌های هوشمند مورد استفاده قرار می‌گیرد. اما طی چند سال اخیر استفاده از باتری‌های لیتیوم-پلیمر افزایش پیدا کرده است. این دو فناوری در مقایسه با یکدیگر چه تفاوت‌ها و شباهت‌هایی دارند و در نهایت کدام فناوری بهتر است؟ در ادامه به این موضوع می‌پردازیم.
باتری‌های لیتیوم-یون چگونه کار می‌کنند؟
لیتیوم-یون یک فناوری بسیار قدیمی محسوب می‌شود سابقه‌ی توسعه‌ی آن به ۱۹۱۲ برمی‌گردد. اما در سال ۱۹۹۱ بعد از استفاده از طرف سونی، محبوبیت این فناوری به طور قابل توجهی افزایش پیدا کرد. از آن زمان، باتری‌های لیتیوم-یون انرژی طیف وسیعی از گجت‌ها، از دوربین‌ها تا گوشی‌های هوشمند را تامین کرده‌اند.
این فناوری به دلیل چگالی انرژی بالا، فقدان اثر حافظه (که شارژ سلول‌ها را در گذر زمان سخت‌تر می‌کند) و هزینه‌ی تولید نسبتا پایین، بسیار موفق ظاهر شده است. این باتری‌ها از دو الکترود مثبت و منفی ساخته شده‌اند که توسط یک الکترولیت شیمیایی مایع مانند اتیلن کربنات یا دی اتیل کربنات جدا شده‌اند. به دلیل ترکیبات شیمیایی استفاده شده، این نوع باتری‌ها عمدتا مستطیل شکل هستند. ظرفیت باتری لیتیوم یون در طول چرخه شارژ کاهش می‌یابد و حتی در صورت عدم استفاده تخلیه می‌شود که چنین چیزی طبیعتا ایده‌آل نیست.
الکترولیت شیمیایی می‌تواند در دماهای شدید یا در صورت سوراخ شدن ناپایدار شود و منجر به “فرار حرارتی” و آتش‌سوزی شود. البته باید تاکید کنیم چنین اتفاقی به ندرت رخ می‌دهد.
باتری‌های لیتیوم-پلیمر چگونه کار می‌کنند؟
لیتیوم-پلیمر نسخه‌ی جدیدتر فناوری لیتیوم-یون است. سابقه‌ی این فناوری به دهه‌ی ۷۰ میلادی برمی‌گردد اما در چند سال اخیر برای گجت‌ها مورد استقبال زیادی قرار گرفته است. این فناوری به‌خصوص توسط شرکت‌هایی که می‌خواهند شارژ پرسرعت را برای گوشی‌های خود ارائه کنند، استفاده می‌شود. دلیل اصلی این موضوع هم ساختار متفاوت باتری‌های لیتیوم-پلیمر است که در برابر فشارها مقاومت بیشتری از خود نشان می‌دهند.
این نوع باتری‌ها هم دارای الکترود مثبت و منفی هستند اما به جای الکترولیت مایع، از الکترولیت جامد یا ژل مانند استفاده می‌کنند. در نتیجه باتری‌های پلیمری می‌توانند طراحی انعطاف‌پذیر و بهتری را به ارمغان بیاورند. از سوی دیگر باید به کاهش احتمال نشت الکترولیت و در نتیجه کاهش فرار حرارتی اشاره کنیم. به زبان ساده، این نوع باتری‌ها کمی ایمن‌تر هستند. با این حال همچنان خطرات مربوط به سوراخ شدن و گرم شدن بیش از حد هم برای آن‌ها وجود دارد.
یکی از ایرادات اصلی این فناوری این است که هزینه‌ی ساخت چنین باتری‌هایی بسیار بالاتر است و در نتیجه گوشی‌های مبتنی بر این نوع باتری‌ها قیمت بالاتری دارند. همچنین باید خاطرنشان کنیم چرخه عمر این باتری‌ها کوتاه‌تر است و باتری‌های لیتیوم-پلیمر نسبت به باتری‌های هم‌اندازه لیتیوم-یون انرژی کمتری ذخیره می‌کنند.
تفاوت‌های کلیدی
هر دو باتری طبیعتا مزایا و معایب خود را دارند. اما به طور کلی، باتری‌های لیتیوم-یون بالاترین ظرفیت را با کمتری قیمت ارائه می‌دهند. به همین خاطر اگر خواستار خرید گوشی مقرون‌به‌صرفه با عمر باتری مناسب هستید، این فناوری مثمر ثمر واقع می‌شود. سرعت تخلیه‌ی شارژ باتری‌های لیتیوم-یون هنگامی که مورد استفاده قرار نمی‌گیرند کمی بالا است ولی این موضوع برای کاربرانی که همواره گوشی آن‌ها روشن است، اهمیت زیادی ندارد.
باتری‌های لیتیوم-پلیمر اندکی امن‌تر هستند که این موضوع برای باتری‌های مبتنی بر سرعت شارژ بسیار بالا حائز اهمیت قابل توجهی است. همچنین این نوع باتری‌ها در صورت عدم استفاده هم با سرعت کمتری شارژ از دست می‌دهند. در ضمن همانطور که گفتیم هزینه‌ی ساخت این نوع باتری‌ها بالاتر است.
در نهایت باتری‌های لیتیوم-پلیمر به دلیل انعطاف‌پذیر در بدنه، وزن پایین‌تر و امنیت بیشتر، روز‌به‌روز در گوشی‌های بیشتری تعبیه می‌شوند. البته به دلیل مزایایی که باتری‌های لیتیوم-یون ارائه می‌دهند، این نوع باتری‌ها تا سال‌های سال در گجت‌های ارزان‌قیمت و گجت‌های نیازمند باتری‌های حجیم مورد استفاده قرار خواهند گرفت.
منبع: Android Authority
دیدگاهتان را بنویسید