استدلال یافتن جایگزین برای وسایل پلاستیکی را می‌توان برای هرگونه کالای خانگی و مصرفی به کار برد. پاکی مطلق امکان‌ناپذیر است، اما تلاش‌های نصفه‌و‌نیمه نیز همچنان بهتر از هیچ است. در عین حال، هرگونه عمل جایگزین، هزینه‌ی بسیاری را به دنبال دارد. برای مثال، اگر خانواده‌ای در انتظار تولد فرزند و خواستار تهیه‌ی وسایل نوزاد غیرپلاستیکی باشند، با توجه به هرآنچه که در مورد تأثیر پلاستیک بر رشد جنین و کودک می‌دانیم، هزینه‌ی بسیاری را متحمل خواهند شد.
با توجه به هزینه‌ها، جایگزینی کامل و رهایی مطلق از پلاستیک امکان‌ناپذیر است
هزینه‌ی تشک تخت بدون پلاستیک، چندین برابر از تشک پلی‌استر بیشتر است. یا کفپوش خانه را در نظر بگیرید. حدود ۹۵ درصد از فرش‌های مدرن از الیاف مصنوعی ساخته شده‌اند، یعنی از جنس پلاستیک هستند و ذرات میکروپلاستیک را در محیط پخش می‌کنند. کفپوش‌های وینیل بهتر از فرش هستند، زیرا تمیزکردن آن‌ها آسان‌تر است. اما وینیل هم نوعی پلاستیک است و مواد مضری از جمله فتالات‌ها را آزاد می‌کند که ممکن است در رشد کودکان و سلامت تولیدمثل، تأثیر منفی بگذارد و همچنین، مشکلاتی مانند آسم را به همراه داشته باشد. با این وجود، کم‌هزینه‌ترین گزینه، استفاده از فرش‌های گران‌قیمت الیاف طبیعی یا نصب کفپوش چوبی است.
ساتیانارایانا به خانواده‌های صاحب فرزند توصیه می‌کند که در صورت امکان، از برخی موارد اجتناب کنند: «در آشپزخانه از وسایل پلاستیکی استفاده نکنید، زیرا یکی از راه‌های اصلی ورود میکروپلاستیک‌ها به بدن، از طریق بلعیدن است.» او پیشنهاد می‌کند که غذا در ظروف پلاستیکی مصرف نشود. کودکان می‌توانند از بشقاب‌ها و لیوان‌های استیل ضدزنگ استفاده کنند. برای جلوگیری از بلع روان‌کننده‌ها ، مواد شیمیایی افزوده به پلاستیک برای نرم‌کردن آن، غذا نباید در ظروف پلاستیکی گرم شود. نکته‌ی مهم دیگر، اجتناب از غذاهای فرآوری‌شده است که به دلیل گذراندن مراحل متعدد تولید در کارخانه‌های پر از پلاستیک، میکروپلاستیک بیشتری دارند.
توصیه به استفاده از جایگزین برای پلاستیک‌ها کاربردی است، اما به پول و زمان نیاز دارد: وسایل چوبی از وسایل پلاستیکی گران‌تر هستند، ظروف شیشه‌ای نیز از ظروف پلاستیکی گران‌تر هستند و موارد دیگر. همچنین، اجتناب از غذاهای فرآوری‌شده به این معنی است که همیشه خودتان باید غذا را آماده کنید، این مورد هم زمان‌بر است و برای بعضی از خانواده‌ها، ممکن است اصلاً کاربردی نباشد.
ساتیانارایانا اذعان می‌کند که رعایت توصیه‌های جایگزین دشوار است. او می‌گوید: «این کار، بار را بر روی دوش مصرف‌کننده‌ها می‌گذارد. زیرا سیستم‌های نظارتی وجود این نوع مواد شیمیایی را در نظر نگرفته‌اند. چنین باری واقعاً سنگین است. وقتی که باردار هستید و باید به همه‌ی این‌ها هم فکر کنید، بار سنگین‌تر می‌شود.»
کمپن توصیه می‌کند که مردم نترسند و نگران میکروپلاستیک‌ها نباشند. او یادآوری می‌کند که اضطراب نیز برای سلامتی خطرناک است. با توجه به اینکه ما در دنیایی از جنس پلاستیک زندگی می‌کنیم، نمی‌دانیم که به عنوان انسان، باید نگران چه مواردی باشیم و کنترل چه چیزهایی از دست ما خارج است.
کمپن می‌گوید فقط جنبه‌ی سیستمی مشکل میکروپلاستیک‌ها نگران‌کننده است. او می‌افزاید: «من بیشتر نگران مشکل جهانی هستم تا سلامت شخصی خودم. ما در موقعیتی نیستیم که بتوانیم تغییری در این مشکل روزافزون ایجاد کنیم.»
به اعتقاد پژوهشگران، فقط مداخله‌ی دولت‌ها و محدودسازی تولید پلاستیک می‌تواند مشکلات را کاهش دهد. تشک‌های گران‌قیمت نمی‌توانند مشکل را حل کنند، اگرچه ممکن است از لحاظ تئوری غلظت برخی ترکیبات مضر را در خون کودک کاهش دهند.
در نهایت، ساتیانارایانا معتقد است که شرکت‌ها متوجه اهمیت موضوع خواهند شد و گزینه‌های بدون پلاستیک ارزان‌تری را به بازار عرضه خواهند کرد. اما چنین فرآیندی، سرعت پایینی دارد و مواد اندکی می‌توانند با قیمت پایین مواد پلاستیکی رقابت کنند، چرا که تولید آن‌ها با استفاده از نفت و گاز ارزان‌قیمت انجام می‌شود.
اگر تا یک دهه‌ی دیگر دانشمندان متوجه شوند که این ذرات کوچک از ابتدا تهدیدی جدی برای سلامتی انسان بوده‌اند، بسیاری از مردم خواهند پرسید که چرا هیچ‌کس زودتر وارد عمل نشده است. تا آن زمان، نسل دیگری از کودکان به دنیای پلاستیکی اضافه می‌شوند که از ابتدا، حتی در رحم مادر، در حجم عظیمی از پلاستیک‌ها پیچیده شده بودند.
