سازمان ملی هوانوردی و فضایی (ناسا) آمریکا اوایل امروز با موفقیت موشک سیستم پرتاب فضایی (با نام اختصاری SLS) را از مرکز فضایی کندی در فلوریدا پرتاب کرد. موشک SLS ناسا از سکوی پرتاب 39B این سازمان در ساعت ۰۱:۴۷:۴۴ به عنوان بخشی از برنامه پرتابی مهندسان این شرکت برای انجام اولین پرواز برای ایجاد حضور پایدار در ماه انجام داده است، پرتاب شد.
داستان موشک SLS ناسا چگونه روایت میشود؟
همانطور که در مقدمه نیز به این موضوع اشاره کردیم، موشک SLS ناسا برای یک ماموریت تقریباً یک ماهه به ماه پرواز می کند. پرتاب امروز نقطه اوج تلاش چند ساله ناسا برای پرتاب موشک SLS بود. این تلاشها ابتدا در ماه اوت آغاز شده بود، اما چندین مشکل متعدد (همچون سنسورهای معیوب، نشت سوخت و حتی طوفانهای آبوهوایی) ناسا را از انجام اولین پرتاب بزرگترین موشکی که تاکنون ساخته است، باز داشت.
با این حال، این بار، مهندسان توانستند تمام چالشهایی را که بر سر راهشان قرار میگرفت، حل کنند. هیدروژن (که سوخت بکار رفته در این موشک است) عملکرد بسیار سختی دارد و نشتی برای همه موشکهایی که از آن برای سوخت استفاده میکنند، رایج است. قبل از راهاندازی امروز، نشتی در شیر تکمیل مرحله هسته که پرتابگر سیار را به SLS متصل میکند، منجر به افزایش غلظت هیدروژن به بیش از ۱ درصد شد. به دنبال آن، تیم قرمز ناسا به سمت پد پرتابی این موشک شتافتند و موشک را تعمیر کردند.
سپس، اسکادران پرتاب نیروی فضایی گزارش داد که یک سوئیچ اترنت بد آنها را از دسترسی به رادار هوایی برای ارسال دادههای سیستم توقف پرتاب SLS محروم کرده است. این سیستم یکی از ویژگیهای مهم موشک است و وظیفه دارد خدمه را در هر نقطه از پرواز (در صورت بروز مشکل)، از موشک دور کند. همچنین موشک را بر فراز اقیانوس ردیابی میکند و در مواقع اضطراری سیگنالهایی را به سیستم انفجار ارسال میکند.
سپس ناسا شمارش معکوس را نیم ساعت قبل از پرتاب نگه داشت، زیرا نیروی فضایی برای تعویض سوئیچ و انجام آزمایشات مورد نیاز برای اطمینان از کارکرد آن، نیاز به زمان بیشتری داشت.
مهندسان ناسا با موفقیت اولین یا مرحله اصلی موشک را با اکسیژن و هیدروژن پر کردند. آنها جریان سوخت را در زمانی که تیم قرمز مشغول تعمیر دریچه بودند متوقف کرده بودند و به دلیل خواص فیزیکی آن، هیدروژن داخل موشک به جوش آمد. مهندسان با موفقیت هیدروژن جوشانده را نیز پر کردند و سپس مرحله دوم را با پیشرانه و اکسیدکننده پر کردند. همچنین مهندسان ناسا برخی از رسوبات را در حسگر اوریون کشف کردند اما به این نتیجه رسیدند که موشک برای پرواز مشکلی ندارد. همین چیزهای بود که سبب شد تا موشک در طول طوفان اخیر در فلوریدا روی پد رها ش.پ و لاستیک سیلیکونی چسب حرارتی آن در دمای اتاق آماده شود.
اکنون که این موشک فوقالعاده به فضا رفته است، آنقدر به سفر خود ادامه میدهد که بوسترها، مرحله هسته و سیستم لغو پرتاب از مرحله دوم جدا شود. به دنبال آن، مرحله دوم و اوریون مدار خود را بالا میبرند و سیستمها و پنلهای خورشیدی را بررسی میکنند تا برای انجام مرحله تزریق سوخت برای باقی مسیر سفر به ماه آماده شوند. این مرحله تقریباً ۲۰ دقیقه طول میکشد و پس از آن، مرحله پیشرانه برودتی موقت (ICPS) جدا میشود و Orion در راه خود به سمت ماه رها میکند.
این فضاپیما در سفر خود به ماه در مداری که به آن مدار رتروگراد دور ماه میگویند، پرواز خواهد کرد. این یک مدار منحصر به فرد است که وضعیت سفینه فضایی بین زمین و ماه را متعادل میکند که تا ۶۲ مایلی نزدیک به ماه و سپس دورترین فاصلهای که ناسا یک فضاپیمای درجهبندی شده توسط انسان در تاریخ خود ارسال کرده است (۴۰۰۰۰ مایل فراتر از فاصله ماه) فرستاده میشود. Orion در طول سفر خود ۱.۳ میلیون مایل را طی میکند و با سرعت چشمگیر ۲۴۵۰۰ مایل در ساعت دوباره وارد جو زمین میشود. این فضاپیما قرار است در تاریخ ۱۱ دسامبر ۲۰۲۲ به سیاره زمین بازگردد.