آغاز سری بازی‌های متال گیر به اواخر دهه‌ی هشتاد میلادی بازمی‌گردد؛ زمانی که «هیدئو کوجیما» تصمیم گرفت تا به عنوان دومین بازی خود و اولین پروژه‌ای که قرار بود تمام و کمال همه چیزش متعلق به او باشد، دست به ساخت ژانر مخفی‌کاری بزند. متال گیر در سال ۱۹۸۷ روی کامپیوترهای خانگی ژاپنی MSX 2 عرضه شد و یکی دو سال پس از آن، کوجیما در قالب دنباله‌ای غیرقابل پیش‌بینی حتی تجربه‌ای فراتر و بزرگتر از قسمت نخست در مقابل مخاطبان گذاشت. اینکه کوجیما بخواهد با هر شماره‌ی جدید متال گیر، پیشرفت‌هایی بزرگ را به صنعت بازی بیاورد، به جریانی همیشگی در نسل‌های مخلتف بازی تبدیل شده بود؛ طوری که بدون شک می‌توان گفت «متال گیر سالید» روی پلی‌استیشن وان، ضمن اینکه از نظر فنی بازی‌های زمان خود را به جلو برد، بلکه به پایه و اساسی تازه برای قصه‌گویی سینمایی در بازی‌های ویدیویی تبدیل شد.

متال گیر سالید در سال ۱۹۹۸ جهان را غافلگیر کرد؛ گرافیک انقلابی، طراحی و سبک سینمایی و گیم پلی هیجان‌انگیز مخفی‌کاری – اکشن تحسین بسیاری را همراه داشت و مجموعه را به سطحی رساند که دو بازی پیش از آن شانس دستیابی به چنین موفقیتی را نداشتند. با چنین برخورد مثبتی می‌توان با اطمینان گفت که همه انتظارات بالایی از دنباله بازی داشتند. خوشبختانه خالق مجموعه نیز چنین نظری داشت.

برنامه بازی بزرگ متال گیر سالید ۲ مدارک طراحی اولیه و اصلی کوجیما برای دنباله مورد انتظار متال گیر سالید است. این مستند در سال ۱۹۹۹ نوشته شد و در سال ۲۰۰۲ به زبان ژاپنی منتشر شد و در سال ۲۰۰۶ توسط مارک لیدلاو به انگلیسی ترجمه شد. این اسناد حاوی برنامه‌های اولیه برای مکانیک‌های گیم پلی بازی و چهارچوب داستان می‌شود؛ ولی چشم‌اندازی که به خواننده ارائه می‌دهد فراتر از مرزهای ساخت متال گیر سالید ۲ می‌رود.

چهارچوب کانسپت متال گیر سالید ۲ را در ادامه می‌توانید مشاهده کنید:

متال گیر سالید = تنش مخفی‌کاری (هیجانات حداکثری)
↓
تقویت مکانیک‌های بازی برای خلق هیجانات بیشتر
متال گیر سالید ۲ = یک دنباله
 ↓
خلق دنباله‌ای که انتظارات از یک دنباله را در هم می‌شکند
↓
افزایش «تنش مخفی‌کاری» زیرا تنها پلی‌استیشن ۲ قادر به محقق کردن آن است – سخت‌افزار
↓
گسترش جهان تخیلی همان‌طور که متال گیر سالید ۲ تنها قادر به انجام آن است – برنامه بازی
↓
خلق تجربه بازی‌ای که تا پیش‌ازاین مشابهش دیده نشده است!

بازی کاملاً جدید با دنبال‌کردن واقعیتی واقعیت‌گرا از طریق یک دنباله و سخت‌افزار جدید خلق می‌شود.

این متن که در بخش‌های آغازین اسناد پیدا می‌شود کانسپتی است که عرصه را برای متال گیر سالید ۲ آماده می‌کند. باید بزرگ‌تر و بهتر می‌بود و هیجانات بسیار بیشتری را ارائه می‌کرد و درعین‌حال از سخت‌افزار جدید به شیوه‌های جالب استفاده می‌کرد. این فلسفهٔ خلق بازی ای کاملاً جدید با «افزایش تنش مخفی‌کاری» و فراتر رفتن از «هیجانات حداکثری» باعث شد مجموعه در طول مدت عمرش در مسیرهای نوآورانه مختلفی قدم بگذارد.

متال گیر سالید ۲ از همه جوانب بهتر از متال گیر سالید بود. گرافیک بهبودیافته چهره شخصیت‌های بازی را جلا بخشیده بود، هوش مصنوعی دشمنان پویایی بیشتری داشت و تیراندازی اول‌شخص بُعد کاملاً جدیدی به مبارزات اضافه کرد. تیراندازی نیز لایه تنش‌زای جدیدی به سیستم مخفی‌کاری داده بود. لحظات کوتاه پیش از شلیک کردن اسلحه خواب‌آورتان به دشمن نفس‌گیر بود چراکه باید مطمئن می‌شدید تیرتان خطا نرود. این موارد نسبت به بازی قبلی بهتر شده بودند اما اولین مواردی بودند که در طول عمر فرنچایز بهبود پیدا می‌کنند. چند سال بعد، متال گیر سالید ۳ سررسید و با آمدنش چندین سیستم جدید پیدایشان شد که تا قبل از این وجود نداشتند. محیط‌های تنگ و بسته با محیط‌های باز و وسیع تعویض شدند و مخفی‌کاری دیگر تنها محدود به خارج از دید ماندن نبود بلکه پنهان شدن در ملأعام نیز به آن اضافه شده بود. شما باید مرتباً اسنیک را در لباس‌های استتار می‌پوشاندید تا با محیط اطراف تطابق پیدا کند که باعث می‌شد نسبت به محیط و چطور پنهان شدن در آن دقت بسیار بیشتری به خرج دهید.

مکانیک Survival Viewer شما را مجبور می‌کند از اسنیک مراقبت کنید که می‌تواند با سقوط از مکان‌های مرتفع، تیر یا چاقو خوردن آسیب جدی ببیند. او همچنین گرسنه می‌شود پس بهتر است به یاد داشته باشید در مکان‌های مناسب شکار کرده و حواستان به نوار نیروی اسنیک باشد زیرا اگر خالی شود باید در بدترین حالت اسنیک او را کنترل کنید. منظورم سالید، لیکوئید و سالیدوس نیست بلکه اسنیک گرسنه است که حتی نمی‌تواند درست هدف بگیرد، سلامتش را به‌کندی بازیابی می‌کند و سروصدای شکمش صددرصد موقعیت شما را به دشمن لو می‌دهد. مدیریت تمامی این امکانات جدید کمی سخت است خصوصاً که باید به گیم پلی مخفی‌کاری کلاسیک فرنچایز نیز پایبند بمانید اما وقتی موفق به انجامش شوید حس یک استادکار بهتان دست می‌دهد.

از نظر طراحی هسته‌ای، باقی بازی‌های سری مسیری مشابه متال گیر سالید ۳ طی می‌کنند اما این مسئله جلوی عناوین بعدی برای پیشرفت و توسعه را نگرفت. بازی پرتابل آپس ۲۰۰۶ آغازگر عصر جدیدی برای متال گیر بود، عصر افزاینده هیجانات نه از طریق تغییر طراحی هسته‌ای بلکه محتویات پیرامون گیم پلی. از اینجا به بعد اکثر بازی‌های متال گیر بر روی مأموریت‌های جمع و جورتر، استخدام سربازان و برگزیدن واحد برای آنها تمرکز کرد.

در این میان، بین تکامل بزرگی که متال گیر سالید: پیس واکر و فانتوم پین به این سری بازی‌ها آوردند و گیم‌پلی ماموریت‌محور را به بهترین شکل ممکن پیاده‌سازی کردند؛ کوجیما تصمیم گرفت تا داستان سالید اسنیک را در قالب یک بازی جداگانه مختص این شخصیت به پایان برساند. این بازی که متال گیر سالید ۴ بود، تلاش کرد تا تمام نکات داستانی مختلف این مجموعه را که طی دو سه دهه شکل گرفته بودند، توضیح دهد و با اینکه گیم‌پلی خطی آن کم و بیش چیز تازه و جدیدی به سری متال گیر اضافه نمی‌کند، ولی یه تجربه‌ی سینمایی عجیب و غریب و طولانی است؛ طوری که می‌توان متال گیر سالید ۴ را یک محصول تمام و کمال برای طرفداران دوآتشه‌ی متال گیر و داستان پرپیچ و خم این سری قلمداد کرد.

در عوض واحدهای سطح بالا به شما در تکمیل مأموریت‌ها کمک‌های بهتری می‌کردند و این چرخه تکرار می‌شد. ساختن یک پایگاه از افرادی که خودتان می‌توانستید انتخاب کنید حس مالکیت تام بر روی پایگاه را به شما می‌داد، حسی که بازی‌های قبلی از آن عاری بودند. وقتی ارتش خصوصی خودتان را به دست می‌آورید دلیلی چندان قوی ای برای به‌تنهایی انجام‌دادن مأموریت‌های مخفیانه وجود ندارد. پرتابل آپس به شما اجازه می‌داد تا گروه‌های چهارنفره به هر مأموریت ببرید. شما می‌توانید کنترل هرکدام از سربازان موردعلاقه‌تان را به دست بگیرید و بین آنها چرخش کنید. اگر یکی مصدوم شد کنترل به نفر بعدی در نوبت داده می‌شود. امکان بردن بهترین سربازانتان به میدان نبرد یک نعمت است اما وقتی کشته می‌شوند به یک نفرین تبدیل می‌شود و شما با حقیقت دائمی و غیرقابل‌بازگشت بودن مرگ آنها رودررو خواهید شد. همان‌طور که آسلات یکبار گفت «ادامه‌ای وجود ندارد.»

حس مالکیتی که پرتابل آپس به بازیکن می‌دهد تجربه‌ای بسیار شخصی‌تر است. هر تصمیمی که در مأموریت، نبرد باس و بخش آنلاین چندنفره بازی می‌گیرید معنایی با خود حمل می‌کند. یک حرکت اشتباه و چند ثانیه بعد ممکن است سرباز موردعلاقه‌تان را برای همیشه از دست دهید. شما نسبت به این پایگاهی که دارید آجر به آجر می‌سازید احساس مسئولیت می‌کنید و داشتن این حس در هر مأموریت، طعم شیرین پیروزی را دوچندان می‌کند و هر شکست بیش از گذشته نمک به زخمتان می‌پاشد. پیس واکر ۲۰۱۰ و فانتوم پین ۲۰۱۵ هر دو مکانیک مشابهی داشتند اما فانتوم پین که پایان‌بخش مجموعه بود قصد داشت متال گیر سالید را با چندین تغییر بزرگ دیگر به خط پایان برساند.

آنچه که متال گیر سالید ۵ را فوق‌العاده سرگرم‌کننده می‌کند پایبندی آن به انتخاب بازیکن است. فرض کنید که مأموریت دارید یک هدف را به قتل برسانید. شما می‌توانید او را از راه دور با تک‌تیرانداز از پای درآورید یا به او نزدیک شوید او را بیهوش کنید و بربایید یا می‌توانید دست مکانیکی‌تان که موشک‌انداز کنترل از راه دور نیز هست را به منطقه دشمن زده و آن را کنترل کنید تا به هدف خورده و او را منفجر کند. احتمالات بی‌نهایت هستند و به همین دلیل من حدود ۲۷۰ ساعت در طول پنج سال گذشته صرف این بازی کرده‌ایم. ولی فانتوم پین سعی کرد سری را نه‌تنها در بخش تک‌نفره بلکه در بخش چندنفره نیز تجدید قوا کند.

Forward Operating Bases پایگاه‌های آنلاینی هستند که بازیکنان می‌توانند با مین، دوربین‌های امنیتی و نگهبانان از آنها محافظت کنند. شما می‌توانید به پایگاه‌های دیگر بازیکنان حمله کنید و تجهیزات، نیرو و حتی سلاح‌های هسته‌ای بدزدید و دیگران نیز می‌توانند همین کار را با شما بکنند. حمله به پایگاه‌ها تجربه‌ای به‌یادماندنی مخفی‌کاری و اکشن‌اند. بازیکن باید از پس چند سرباز درجه‌دار و تدابیر امنیتی با استفاده از تمامی تجهیزات در اختیارش استفاده کند. این حالت واقعاً خالص‌ترین فرم متال گیر سالید است: یک سرباز تنها که به یک پایگاه محافظت شده نفوذ می‌کند. تجربه‌ای هیجان‌انگیز و لذت‌بخش اما آنچه که غافل‌گیرکننده است این است که مورد تهاجم قرارگرفتن نیز حس مشابهی را در فرد ایجاد می‌کند. چیزی که هدف تهاجم قرارگرفتن را هیجان‌انگیز می‌کند ناگهانی بودن آن است. شما می‌توانید سرگرم یک مأموریت در قلب منطقه دشمن باشید و پیش از اینکه متوجه شدید چه شده یک پیام دریافت می‌کنید که پایگاهتان تحت حمله است. پس از بازگشت به پایگاه باید در کنار نگهبانانتان بجنگید و مهاجمان را پیدا کنید. سپس با آنها مقابله کنید. متال گیر سالید به‌صورت سری ای از هیجان‌های ناشی از جاسوسی تنها بودن در کمپ دشمن شروع شد و اکنون شما فرمانده آن کمپ حفاظت شده هستید که سعی دارد آن جاسوس یکه و تنها را پیدا کند. این وارونگی انحراف جالبی نسبت به موضوع کلاسیک فرنچایز به‌حساب می‌آید و همچنین چرخه داستان این بازی‌های را کامل می‌کند چراکه شما بالاخره کاملاً در نقش بیگ باس قرار داده می‌شوید.

سؤال «موضوع متال گیر سالید چیست؟» بار ثقیلی را به یدک می‌کشد. متال گیر سالید درباره جنگ و ایدئولوژی‌های متفاوت از هم است اما درعین‌حال درباره نینجاهای سایبورگ و نانوماشین‌ها نیز هست. ورای تمام این موارد و دست‌کم طبق گفته خالق آن همیشه درباره «هیجان‌های حداکثری» بوده است. مشاهده تحول و تکامل سری در گذر سالیان حیرت‌انگیز است. بعید می‌دانم بازی متال گیر جدیدی را شاهد باشیم اما اگر چنین شد امیدوارم که راه‌های جدیدتر و بهتری برای هیجان‌زده کردنمان داشته باشد.

منبع: Goombastomp

Adblock test (Why?)

لینک منبع خبر