نیکلا ویتون در سال ۲۰۰۹ میلادی از عناصر زیر به‌عنوان ویژگی‌های بازی‌ها نام میبرد: رقابت، چالش، اکتشاف، خیال‌پردازی، اهداف، تعامل، نتایج، افراد، قوانین و ایمنی.
همچنین ارنست آدامز (Ernest Adams) در سال ۲۰۰۹ میلادی – طراح بازی– در کتاب خود با نام «اصول طراحی بازی»، بازی‌ها را چنین تعریف می‌کند:
«بازی نوعی فعالیت سرگرمی است که در بستر یک واقعیت وانمودی انجام می‌شود و در آن شرکت‌کنندگان درحالی‌که مطابق با قوانین عمل می‌کنند تلاش می‌کنند حداقل به یک هدف دلخواه و غیرمبتذل دست یابند.»
– ارنست آدامز
کپی لینک
توجه به فناوری در تعریف بازی‌ها
گرنت تاوینور (Grant Tavinor) در سال ۲۰۰۹ میلادی چنین بیان می‌کند که:
«ایکس یک بازی ویدئویی است اگر مصنوعی در یک رسانه‌ی دیجیتال بصری باشد، به‌عنوان یک شیء سرگرمی در نظر گرفته‌شده باشد و قصد ارائه این سرگرمی را از طریق به‌کارگیری یکی از دو حالت تعامل یعنی قوانین و اهداف بازی یا داستان تعاملی داشته باشد.»
– گرنت تاوینور
تاوینور به بازی‌ها از طریق اصطلاح کنجکاوانه‌ی «قوانین و اهداف بازی» اشاره می‌کند. بااین‌حال، آنچه در اینجا جالب است این است که یک بازی ویدئویی لزوماً نیازی به داشتن گیم‌پلی ندارد؛ بلکه می‌تواند شامل داستان تعاملی باشد.
دومینیک لوپس (Dominic Lopes) در سال ۲۰۰۹ میلادی ادعای قوی‌تری درباره‌ی بازی‌های ویدیویی به‌عنوان بازی، نسبت به تاوینور مطرح می‌کند. کتاب او درباره‌ی هنر رایانه‌ای، امکان در نظر گرفتن بازی‌های ویدیویی به‌عنوان آثار هنری را بررسی می‌کند. به‌عنوان بخشی از این پروژه، او بازی‌های ویدیویی را بررسی کرده و نظریه‌ی زیر را درباره‌ی آن‌ها ارائه می‌دهد:
«یک شیء زمانی یک بازی ویدیویی است که: (1) یک بازی باشد، (2) تعاملی باشد، (3) بر روی یک رایانه اجرا شود و (4) تعاملی بودن آن ناشی از اجرای آن بر روی یک رایانه باشد.»
– دومنیک لوپس
پژوهش‌های مربوط به بازی‌های ویدیویی سرشار از سردرگمی‌های اصطلاح شناختی است. اصطلاح «video game» و نه «videogame» چنین بیان می‌کند که محصولات موردنظر به مواردی اشاره دارد که هم بازی هستند و هم ویدئویی. نامیدن بازی‌های ویدیویی به‌عنوان «بازی» برخی را وسوسه کرده است که بدون چون‌وچرا فرض کنند این محصولات حتماً بازی هستند اما در ادامه خواهیم دید که بازی بودن این محصولات قابلیت به چالش کشیده شدن را دارد.
