مارولز اسپایدرمن ۲ جدیدترین پرچم‌دار استودیوهای بازی‌سازی پلی‌استیشن و یکی از بهترین بازی‌های ابرقهرمانی ساخته‌شده تا امروز است. اثری که شاید حتی بتوان آن را بهترین عنوان اینسامنیاک گیمز و یکی از سرگرم‌کننده‌ترین بازی‌های سال دانست، اما همچنان بی‌نقص نیست. با بررسی ویجیاتو همراه باشید.

<!–

–>

بازی ابرقهرمانی جدید اینسامنیاک، اسپایدرمن‌های قصه را با تهدیدهای بزرگتری از قبل مواجه می‌کند. به جز این که کریون د هانتر و ببری که بازی به عنوان بادی‌گارد اصلی‌اش معرفی می‌کند ترسناک هستند، اسپایدرمن حالا شکننده‌تر از همیشه است. پیتر پارکر زندگی شخصی خودش را مختل‌شده می‌بیند و مرگ «می» در بازی قبلی نیز یک حفره بزرگ در سینه‌اش به جا گذاشته است. مایلز هم به عنوان اسپایدرمن تازه‌کار قصه، در رویارویی با مارتین لی یا همان مستر نگاتیو، خشم خودش را به وضوح نشان می‌دهد اما همچنان سعی می‌کند تا خون‌سرد باقی بماند.

داستان بازی Marvel’s Spider-Man 2 در یک کلام تاثیرگذار اما بیش از اندازه شخصی است. این که بازی سعی می‌کند تا زندگی دوگانه اسپایدرمن‌ها را به ما نشان دهد، قابل تحسین و یکی از برتری‌های تعاملی بودن ویدیوگیم نسبت به سینما است. به جرئت می‌توان گفت که شخصیت‌پردازی خیلی از کاراکترها مثل هری و مری جین، در این بازی حتی از مثال‌های سینمایی اسپایدرمن کامل‌تر است، اما لزوما به بهترین شکل روی یک بازی اکشن ادونچر پر زد و خورد ابرقهرمانی نمی‌نشیند. ریتم بازی مخصوصا از اوایل آن و معرفی کامل کریون د هانتر، ماجرای سیمبیوت و قدرت‌های بدن هری، به وضوح افت می‌کند.

درست مثل بازی اول، در Marvel’s Spider-Man 2 نیز مراحلی را با کنترل مری جین داریم که آن‌ها هم به بدترین شکل ممکن روی ریتم بازی تاثیر می‌گذارند. جدا از این که بازی برای چند دقیقه از فرم ابرقهرمانی خودش خارج می‌شود، لول دیزاین این مراحل طوری نیست که از دل آن یک تجربه مخفی‌کاری به یاد ماندنی بیرون بیاید. در عوض، اینسامنیاک نه فقط این دست از مراحل، بلکه یک مرحله کامل در شهربازی، مرحله بازدید از آزکورپ، مرحله رویارویی با بادیگارد کریون د هانتر و چندین مرحله مشابه را در بازی قرار داده که بعضی از آن‌ها بیش از اندازه طولانی هستند؛ طوری که اگر بخواهید داستان بازی را پشت سر هم و بدون انجام مراحل جانبی انجام دهید، قطعا گاهی دلتان برای اسپایدرمن بودن تنگ می‌شود.

اینسامنیاک گیمز کار خیلی سختی برای ساختن دنباله بازی اول داشت و حالا با انتشار بازی دوم، کار آن‌ها برای بازی سوم سخت‌تر هم می‌شود. اگر انیمیشن Across the Spider-Verse تا به امروز عرضه نمی‌شد، من داستان Marvel’s Spider-Man 2 را بهترین داستانی که از اسپایدرمن تعریف شده بود، می‌دونستم. سازنده‌ها، کاراکترهای متعدد داستان را بسیار خوب تعریف می‌کنند و با انتخاب یک پلات داستانی تاریک، لحظاتی را خلق می‌کنند که تا مدت‌ها در ذهن هر دوست‌دار مرد عنکبوتی باقی خواهد ماند. در کنار این موضوعات دوست دارم به کار صداپیشگان بازی یعنی یوری لوونتال و تونی تاد هم اشاره کنم که در نقش‌های پیتر پارکر و ونوم فوق‌العاده ظاهر شدند و احتمالا نامزدی بهترین پرفورمنس سال در مراسم گیم اواردز را هم کسب کنند.

علیرضا طالقانی

ونوم و مهم‌تر از آن سیمبیوت، نقش خیلی مهمی در قصه بازی دارند. نقشی که البته به آن اندازه‌ای که اینسامنیاک در پروموهای تبلیغاتی آن را نشان می‌داد، در بازی زود اتفاق نمی‌افتد. تهدیدهای سیمبیوت تقریبا از نیمه بازی گریبان بازیکن را می‌گیرند و در انتها به اوج می‌رسند. این که بازی سرمایه‌گذاری اصلی‌اش در نیمه اول بازی را هم روی شخصیت‌هایی مثل کریون می‌گذارد که خودش کابوسی برای ضدقهرمان‌هایی مثل اسکورپین، مستر نگاتیو و لیزارد است، بی‌تاثیر نیست. ونوم آن‌قدر شخصیت مهمی است که شاید اگر نقش محوری بیشتری را در این بازی ایفا می‌کرد، می‌توانستیم بیشتر با وجهه‌های مختلف آن آشنا شویم، اما به هر حال کار اینسامنیاک با این شخصیت‌ها و نتیجه آن که معجونی به نام اسپایدرمن ۲ باشد، قابل ستایش است. این که در یک بازی ویدیویی بتوانیم اسپایدرمن را در لباس مشکی سیمبیوتی‌اش کنترل کنیم و کمی بعد با لیزارد و کریون هم در همان بازی مواجه شویم، در هیچ دنیای دیگری به جز دنیای اسپایدرمن‌های اینسامنیاک قابل تصور نبوده و نیست.

اسپایدرمن ۲ به عنوان یک بازی ابرقهرمانی فوق‌العاده است، اما به جز دستاوردهای فنی و جسارت تیم نویسندگی، چیز زیادی به ژانر خودش اضافه نمی‌کند. من قلبا اسپایدرمن، بازی‌های اینسامنیاک و دیدگاه آن‌ها نسبت به هنر و بازی را دوست دارم. حتی فکر می‌کنم اگر تا الان در مورد خرید PS5 مردد بوده‌اید، اسپایدرمن ۲ یک دلیل فوق‌العاده برای خرید این کنسول است. با این حال این بازی نمی‌تواند آن اثری باشد که بعدا عناوین دیگری با الهام از آن ساخته شوند یا کاری برای پیشروی ژانر خودش انجام داده باشد. گجت‌های جدید اسپایدرمن صرفا کمک می‌کنند تا مبارزات بازی کمی تغییر کند، اضافه شدن ونوم حس جالب و ضدقهرمان‌گونه اما ناکافی‌ای دارد و دنیای بزرگتر بازی هم بستر خوبی برای فعالیت‌های جانبی فراهم می‌کند که خیلی از آن‌ها واقعا فراموش‌شدنی هستند.

سیستم مبارزات بازی تغییرات انقلابی به خود ندیده، اما تقریبا به جز باگ‌های ریز و درشتی که با آپدیت‌ها حل می‌شوند، مشکل خاصی با آن وجود ندارد. به طور کلی، اسپایدرمن ۲ بازی سریع‌تری است و این سرعت بیشتر، در مبارزات هم خودش را نشان می‌دهد. مبارزات بازی تقریبا چالش جدید خاصی برایتان ایجاد نمی‌کنند و اگر با این ساده و کم عمق بودن آن در بازی‌های قبلی مشکل داشتید، احتمالا اینجا هم همان حس را تجربه خواهید کرد. بزرگترین نقطه عطف این بازی، این است که حالا ما دو شخصیت عنکبوتی داریم که هر کدام از آن‌ها می‌توانند مبارزات بازی را دچار تحول کنند. از قابلیت‌های Spider-Arm پیتر گرفته که بعدا با قابلیت‌های لباس ونوم (سیمبیوت) ادغام می‌شوند تا قابلیت‌های الکتریکی مایلز که به او اجازه می‌دهد تا گروهی از دشمنان را با هم از پا در آورد. این قابلیت‌های هر شخصیت در منوی بازی به صورت جداگانه قابلیت ارتقا و تعویض با حرکات جدید است و بعضی از حرکات هم مشترکا بین دو اسپایدرمن در یک درخت مهارت واحد قرار گرفته‌اند. به جز این قابلیت‌ها که روی L1 کنترلر قرار گرفته، R1 مختص به گجت‌های عنکبوتی است. گجت‌هایی که ریتم مبارزات را حتی بهتر می‌کنند و با این که سیستم مبارزات بازی را آن‌قدر نسبت به نسخه‌های قبلی تغییر نداده‌اند، مشکلی هم در ریتم بازی به وجود نمی‌آورند.

سیستم جابه‌جایی یا به قول خود بازی Traversal، دچار تحولات بیشتری شده است. به جز این که تار زدن در بازی حتی حس بهتری نسبت به قبل دارد (که باز هم بی‌نقص به نظر می‌رسید)، حالا پیتر پارکر از دستاورد فنی جدیدش به نام Web Wing در این بازی رونمایی می‌کند. وب وینگ یا همان بال‌هایی که زیر لباس اسپایدرمن قرار می‌گیرد، به او اجازه می‌دهد تا فواصل طولانی را بدون نیاز به تار زدن حرکت کند که به طور خاص در سرعت بالا به کمکتان می‌آید. در این بین بازی کار فوق‌العاده‌ای را در یاد دادن مکانیک‌های حرکتی به شما یاد می‌دهد و به طور کلی، یکی از بزرگترین لذت‌های این بازی را به گشت و گذار و حرکت در نیویورکی تبدیل می‌کند که حالا دو برابر بزرگتر از قبل شده است.

در عوض اسپایدرمن ۲ از هر جهت بزرگتر، زیباتر و دنیایی گسترده‌تر دارد. دنیایی که در آن می‌توانید بهترین و قوی‌ترین روزهای مرد عنکبوتی را تجربه کنید و یک ابرقهرمان واقعی باشید. اسپایدرمن ۲ برای من، اولین بازی نسل نهمی حقیقی کنسول PS5 محسوب می‌شود که دستاوردهای فنی آن صرفا وابسته به SSD کنسول یا ترافلاپس بیشتر نیست، بلکه در عملکرد فوق‌العاده کارگردانی هنری و تکنیکی بازی است. اسپایدرمن ۲ خودش را خیلی جدی می‌گیرد و یکی از زیباترین بازی‌های انحصاری پلی‌استیشن تا امروز است که هیچ طرفداری نباید آن را از دست بدهد. با این حال هر چیزی که در این بازی تجربه می‌کنید را در فرم متفاوت و محدودتری، قبل هم در اسپایدرمن ۲۰۱۸ و هم اسپایدرمن مایلز دیده بودیم. اسپایدرمن ۲ نه یک بازی انقلابی برای عناوین ابرقهرمانی، بلکه صرفا یک اثر بسیار خوش‌ساخت است.

خلاصه بگم که …

اسپایدرمن ۲ اثری فوق‌العاده در ژانر ابرقهرمانی است اما کاری انقلابی را برای بازی‌های این ژانر انجام نمی‌دهد و البته دستاوردهای آن فراتر از دستاوردهای فنی، هنری و جسارت تیم نویسندگی نیستند.

می‌خرمش

اگر PS5 دارید، اسپایدرمن ۲ همان دلیلی است که به خاطرش این کنسول را خریده‌اید. یک عنوان استثنایی، خوش‌ساخت و بی‌نظیر که اگر ذره‌ای به مرد عنکبوتی، مارول و دنیای ابرقهرمان‌ها علاقه داشته باشید، به یکی از بهترین بازی‌های سال‌تان تبدیل خواهد شد.

نمی‌خرمش

اسپایدرمن ۲ در زمان عرضه باگ‌های ریز اما زیادی دارد که هیچ کدام بازی‌تان را خراب نمی‌کنند اما ریتم بازی را مختل می‌کنند. مراحل مری جین حالا نه تنها از بازی قبلی بهتر نشده‌اند، بلکه زجرآورتر از قبل با چند مرحله اضافی دیگر حضور دارند و داستان بازی هم آن‌قدر روی زندگی شخصی اسپایدرمن‌ها تمرکز دارد که گاهی ریتم پر زد و خورد بازی را دچار مشکل می‌کنند

Adblock test (Why?)

لینک منبع