به‌لطف غنای تفسیرپذیری محیط و آیتم‌ها، بلو پرینس به خلق معماهایی بدیع دست می‌زند که حل برخی از آن‌ها، به بررسی محیطی چند اتاق، قاب عکس‌ها و حتی خروج از عمارت و حرکت در محیط اطرافش نیازمند است. وجود یک هدف واضح (رسیدن به اتاق شماره ۴۶) نخ تسبیح جریان بازی است و واکنش‌دهنده بودن محیط نیز یکی دیگر از مهم‌ترین شاخصه‌هایی است که عنصر غوطه‌وری را به توت فرنگی روی کیک بلو-پرینس بدل می‌کند.
پرواضح است که بازی به‌شکل تحسین‌برانگیزی موفق شده تا حجم قابل توجهی از پیش‌نیازهای یک تجربه معمایی ارزشمند را در خود بگنجاند. تنها ایراد بازی، و بزرگ‌ترین مشکل‌اش اما همان سیستم RNG یا تولیدکننده تصادفی متغییرهای کمی است که مانند حائلی پنهان، مابین شکست و پیروزی بازیکنانش فاصله انداخته است؛ فاصله‌ای که با مفاهیمی همچون «تسلط» و «اختیار» گیمر و «درجه سختی» در تضاد است و در نقطه اوج‌اش، بازیکن را از شروع یک روز تازه و کنکاش مجدد در عمارت بلو پرینس دلسرد می‌کند.
بلو پرینس هر آنچه که یک ویدیوگیم معمایی ارزشمند باید داشته باشد را دارد. تجربه‌ای مشابه با Return of the Obra Dinn که با وجود مشکلاتش، حس پیش‌برد قصه و حل معما در آن بسیار رضایت‌بخش است.
از نگاه بصری و صوتی هم مثل شاخصه‌های گیم‌دیزانی محصول، با تجربه‌ای مثال‌زدنی طرفیم. از رویکرد گرافیکی سل شید (Cell Shade) تا بهینه‌سازی تحسین‌برانگیز بازی و صداگذاری پس‌زمینه محیط (امبیانس) همگی مثل قطعات یک ساعت کنارهم کار می‌کنند.
بلوپرینس محصولی کم‌نظیر و تحسین‌برانگیز از ژانر معمایی است. ساخته‌ای که در پیشنهاد کردن آن به هواداران سبک نام‌برده، هرگز تردید ندارم. بازی از دل قصه‌ای مرموز، زیربنای قدرتمندی برای تجربه بازیکن ساخته و عمارت خود را بر اسکلت‌بندی محکمی از پازل‌ها و شاخصه‌های سبک «روگ-لایک» بنا می‌کند. سر و کله زدن با معماها و نقشه‌ی پیچیده بازی آنقدر لذیذ است که می‌توانیم تاثیر غیرقابل چشم‌داشت «شانس» در موفقیت بازیکن و کارشکنی‌هایش در عملکرد درجه سختی، اختیار، تسلط و منحنی یادگیری مخاطب را تحمل بکنیم. بلو پرینس قطعا یکی از آن بازی‌های درجه یک امسال است که حتی غول‌بیابانی‌های سال ۲۰۲۵ هم نمی‌توانند روی آن سایه بیندازند.
بازی Blue Prince با محوریت نسخه پی‌سی بررسی شده است. کد دریافت بازی توسط ناشر برای زومجی ارسال شده است.
