یه حسی در ایام کودکی داشتم که فکر می‌کردم دنیایی که پشت سرم هست(جهانی که نمی‌بینم) وجود نداره و فقط هر وقت به هر طرف نگاه می کنم دنیای روبروم ترسیم میشه و بوجود میاد و قابل دیدن میشه. این احساس تا زمان قرارگرفتن در اتاق پرو بوتیک(که چهارطرفش آینه بود) همراه من بود.
الان وبلاگم همینطوری شده، اگر بازرسی و سرکشی کنم وجود داره و اگر ولش کنم به امان خدا، سایتم دان میشه.
دیدگاهتان را بنویسید