می‌توانیم موقعیت و چگونگی شکل‌گیری آب را بر اساس ایزوتوپ‌های هیدروژن اندازه‌گیری کنیم. هیدروژن عادی هیچ نوترونی در هسته‌ی خود ندارد در حالی که هیدروژن سنگین یا دوتریوم دارای یک نوترون در هسته است. مولکول‌های آبی که دارای هیدروژن سنگین هستند با عنوان آب سنگین هم شناخته می‌شوند. آب سنگین در شرایطی متفاوت با آب عادی شکل می‌گیرد.
اینجا روی زمین ردپای بخشی از آب به دنباله‌دارها می‌رسد، زیرا نسبت ایزوتوپ آب به آب سنگین مشابه است. به این ترتیب آب می‌تواند در دنباله‌دارها و سیارک‌ها جمع شود و سپس به توده‌های سیاره‌ای منتقل شود؛ اما چگونگی ورود آب به دنباله‌دارها هنوز به‌طور کامل توضیح داده نشده بود. توبین و گروه او با بررسی ستاره‌ی V883 Orionis این راز را حل کرده‌اند. توبین می‌گوید:
به گفته‌ی توبین، ستاره‌ی V883 Orionis مانند یک حلقه‌ی اتصال گمشده است. ترکیب آب در دیسک شباهت زیادی به ترکیب آب دنباله‌دارهای منظومه‌ی شمسی دارد. این شواهد تأییدی بر این فرضیه هستند که آب در منظومه‌های ستاره‌ای میلیاردها سال پیش از خورشید در فضای میان‌ستاره‌ای شکل گرفته و دنباله‌دارها و زمین هر دو آن را نسبتا بدون هیچ تغییری به ارث برده‌اند.
ستاره‌ی V883 Orionis به دلیل سرعت رشد بالا و همچنین دمای داغ‌تر نسبت به حد معمول، ستاره‌ی خاصی است. بخش زیادی از آب موجود در قرص‌های برافزایشی اطراف پیش‌ستاره‌ها منجمد است و تنها در نزدیکی ستاره به شکل بخار رویت می‌شود. افزایش شدید فعالیت V883 Orionis باعث شده مرز انجماد آن به نقطه‌ای دورتر از حد معمول برسد. هر آب نزدیک‌تر از آن مرز انجماد، به شکل بخار است.